Η αειθαλής πρωταγωνίστρια Ρένια Λουιζίδου εκφράζει την έκπληξή της για τη διαχρονική τηλεοπτική επιτυχία του «Σόι σου», ακόμη και στις αμέτρητες επαναλήψεις του, θίγοντας το φλέγον ζήτημα της «υπερέκθεσης» τηλεοπτικών παραγωγών και τις επιπτώσεις της στην υποκριτική τους εικόνα.
Το φαινόμενο «Σόι σου»: Έξι χρόνια μετά, οι επαναλήψεις σαρώνουν
Η καταξιωμένη Ελληνίδα ηθοποιός, Ρένια Λουιζίδου, μία από τις πλέον αγαπημένες μορφές της ελληνικής τηλεόρασης και του θεάτρου, σχολίασε πρόσφατα, στην διαδικτυακή εκπομπή «Τσάι με ΛεμόΝ1», την εντυπωσιακή πορεία του σίριαλ «Το Σόι σου». Η σειρά, στην οποία πρωταγωνίστησε, συνεχίζει να καταγράφει υψηλά νούμερα τηλεθέασης, παρά την πάροδο έξι ετών από την αρχική της προβολή και τις συνεχείς επαναλήψεις.
«Είμαι κατάπληκτη από το γεγονός ότι κάνει τα νούμερα που κάνει έξι χρόνια μετά και μετά από τόση επανάληψη», δήλωσε χαρακτηριστικά η κυρία Λουιζίδου, εκφράζοντας την έκπληξή της. Η δήλωσή της αυτή αναδεικνύει ένα μοναδικό φαινόμενο στην ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα, όπου κάποιες σειρές καταφέρνουν να διατηρήσουν την απήχησή τους στο κοινό ανεξάρτητα από την ηλικία τους ή τον αριθμό των επαναλήψεων.
Η «κατάρα» των επαναλήψεων και η ανατροπή της
Η Ρένια Λουιζίδου, με την πολυετή της εμπειρία στον χώρο, παραδέχτηκε ότι η αρχική της άποψη για τις τηλεοπτικές επαναλήψεις ήταν αρνητική. «Εγώ νόμιζα ότι ο κόσμος θα μας πετάει πράγματα. Αυτή ήταν μία άποψη που είχα γενικά για τις επαναλήψεις ότι μας καταστρέφουν, ότι μας καίνε, ότι δε σε αφήνουν να πας στο επόμενο… συντηρούν μια εικόνα που μετά ο άλλος δε θέλει να σε δει… που αγαπάει αυτή την εικόνα κι όσο του τη δίνεις δε θέλει να σε δει στο επόμενο».
Αυτή η πεποίθηση είναι κοινή μεταξύ πολλών ηθοποιών και δημιουργών, οι οποίοι ανησυχούν ότι η υπερέκθεση σε έναν συγκεκριμένο ρόλο μπορεί να «παγιδεύσει» την εικόνα τους στο μυαλό του κοινού, δυσκολεύοντας τη μετάβαση σε νέους, διαφορετικούς ρόλους. Ωστόσο, η ίδια η πραγματικότητα της τηλεθέασης δείχνει ότι, στην περίπτωση του «Σόι σου» αλλά και άλλων κλασικών σειρών, όπως το «Κωνσταντίνου και Ελένης» ή το «Καφέ της Χαράς», αυτή η θεωρία δεν επιβεβαιώνεται απόλυτα.
Όπως ομολογεί η Λουιζίδου, «Μπορεί να κάνει η πολλή επανάληψη μία σειρά, εγώ έτσι λέω, αλλά ούτε οι επαναλήψεις του Κωνσταντίνου και Ελένης, του Καφέ της Χαράς του Σογιού λένε το ίδιο, οπότε εκεί οφείλω όταν με διαψεύδει η πραγματικότητα, πάω πάω πάσο». Αυτή η δήλωση αναδεικνύει την ανθεκτικότητα και την διαχρονική αξία ορισμένων παραγωγών που έχουν χαραχτεί στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων τηλεθεατών.
Η υπερβολή των επαναλήψεων: Όταν η αγάπη γίνεται «κατάχρηση»
Παρ’ όλα αυτά, η Ρένια Λουιζίδου δεν παραλείπει να επισημάνει έναν κίνδυνο που ελλοχεύει από την υπερβολική συχνότητα των επαναλήψεων. «Όταν φτάνει να υπάρχουν τρεις επαναλήψεις του Σογιού ημερησίως και γίνεται σαν το χάπι -πρωί, μεσημέρι-βράδυ- μην ξεχάσω να το πάρω, θεωρώ ότι γίνεται μία κατάχρηση».
Η χρήση της παρομοίωσης με το «χάπι» υπογραμμίζει την αίσθηση κορεσμού που μπορεί να δημιουργηθεί στο κοινό. Η ηθοποιός θεωρεί ότι αυτή η «κατάχρηση» είναι «κρίμα», καθώς ρισκάρει να φτάσει μια τόσο αγαπημένη σειρά στο σημείο όπου οι τηλεθεατές θα εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους: «’Ουφ! Πάλι αυτό;΄».
Αυτή η παρατήρηση θέτει ένα κρίσιμο ερώτημα για τις τηλεοπτικές διευθύνσεις: Ποιο είναι το όριο μεταξύ της διατήρησης ενός επιτυχημένου προϊόντος στον αέρα και της υπερ-εκμετάλλευσής του; Η διατήρηση της φρεσκάδας και της επιθυμίας του κοινού για ένα τηλεοπτικό προϊόν είναι μια λεπτή ισορροπία που απαιτεί προσεκτικό σχεδιασμό και κατανόηση των δυναμικών της τηλεοπτικής αγοράς.
Επίλογος: Μια διαχρονική συζήτηση στην ελληνική τηλεόραση
Η τοποθέτηση της Ρένιας Λουιζίδου αναζωπυρώνει μια διαρκή συζήτηση στον ελληνικό τηλεοπτικό χώρο: τη σχέση των τηλεοπτικών επαναλήψεων με την τηλεθέαση, την εικόνα των ηθοποιών και την αντοχή των παραγωγών στον χρόνο. Ενώ κάποιες σειρές αποκτούν cult status και διατηρούν την απήχησή τους, άλλες κινδυνεύουν από τον υπερκορεσμό. Η ισορροπία είναι το κλειδί για να παραμείνει η ελληνική τηλεόραση ζωντανή, δημιουργική και ελκυστική για το κοινό.