Η συγγραφέας Θεοφανία Ανδρονίκου-Βασιλάκη φωτίζει τις σκοτεινές πτυχές της υπερφαγίας και της σχέσης μας με την εικόνα του σώματος, μέσα από το νέο της βιβλίο «Ο κορσές της Σταχτοπούτας», αποκαλύπτοντας μια βαθιά προσωπική αλήθεια που αγγίζει πολλούς.
«Ο κορσές της Σταχτοπούτας»: Μια Βουτιά στην Ψυχοσύνθεση της Υπερφαγίας
Η Θεοφανία Ανδρονίκου-Βασιλάκη, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της λογοτεχνικού έργου, «Ο κορσές της Σταχτοπούτας», παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» και τον δημοσιογράφο Ανδρέα Θεοδώρου. Το βιβλίο της εμβαθύνει στο ευαίσθητο θέμα της υπερφαγίας και της εικόνας του σώματος, προσεγγίζοντας το ζήτημα με ενσυναίσθηση και διεισδυτικότητα.
Η Υπερφαγία: Όχι Αδυναμία Χαρακτήρα, αλλά Κραυγή της Ψυχής
Σύμφωνα με την συγγραφέα, η ηρωίδα του βιβλίου, η Άννα, μέσω της δικής της προσωπικής διαδρομής, αναδεικνύει μια θεμελιώδη αλήθεια: «Κατανόησα πόσο βαθιά είναι η ρίζα του πόνου που οδηγεί στην υπερφαγία. Δεν είναι αδυναμία χαρακτήρα. Είναι ανάγκη για παρηγοριά, για κάλυψη συναισθημάτων που δεν αντέχουμε να νιώσουμε». Αυτή η προσέγγιση αποτελεί ένα ισχυρό μήνυμα, απομυθοποιώντας την κοινή αντίληψη περί «αδυναμίας» και στρέφοντας το βλέμμα στις βαθύτερες ψυχολογικές αιτίες.
Η Άννα τρώει όχι από βιολογική πείνα, αλλά ως αντίδραση σε μια συναισθηματική έλλειψη, κυρίως την ανάγκη για αγάπη. Αυτό υπογραμμίζει τον ρόλο του φαγητού ως μηχανισμού αντιμετώπισης του πόνου, της μοναξιάς, της θλίψης ή της πλήξης, αναδεικνύοντας την πολύπλοκη σχέση μεταξύ ψυχής και σώματος.
Ο «Κορσές» ως Σύμβολο Κοινωνικής Καταπίεσης και Αυτοαποδοχής
Ο τίτλος του βιβλίου, «Ο κορσές της Σταχτοπούτας», λειτουργεί ως μια ισχυρή μεταφορά. Η συγγραφέας εξηγεί: «Ο κορσές είναι το σύμβολο της καταπίεσης να συμβαδίζουμε με τα πρότυπα της σύγχρονης κοινωνίας. Πόσο συχνά, αναρωτήθηκα, ευχόμαστε να «μαζέψουμε» τον εαυτό μας ώστε να χωρέσουμε στις προσδοκίες των άλλων;»
Αυτός ο «κορσές» δεν αναφέρεται μόνο στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά και στις εσωτερικές πιέσεις και προσδοκίες που υφίστανται τα άτομα από το κοινωνικό περιβάλλον. Η λύτρωση για την Άννα δεν έρχεται μέσα από την αλλαγή του σώματός της, αλλά μέσα από την ικανότητά της να ακούσει και να αποδεχτεί το σώμα της, όπως είναι. Το «μαγικό ραβδί της νεραϊδονονάς» συμβολίζει την αυτοαποδοχή, την υπέρτατη πράξη αγάπης προς τον εαυτό.
Η Προσωπική Μαρτυρία της Συγγραφέως: Συμφιλίωση με το Σώμα
Η Θεοφανία Ανδρονίκου-Βασιλάκη μοιράστηκε με ειλικρίνεια και τη δική της προσωπική εμπειρία σχετικά με την υπερφαγία, προσδίδοντας στο έργο της μια αυθεντικότητα και έναν βαθύ προσωπικό τόνο. «Απολύτως. Η σχέση μου με το φαγητό είναι βαθιά συναισθηματική. Έφαγα από θλίψη, από μοναξιά, από πλήξη. Έκανα δίαιτες, κουράστηκα, θύμωσα, έκλαψα μπροστά σε καθρέφτες.»
Η συγγραφή του βιβλίου λειτούργησε για την ίδια ως μια διαδικασία αυτογνωσίας και απενοχοποίησης. «Ο «Κορσές της Σταχτοπούτας» ήταν για μένα μια κατάδυση στον εαυτό μου, μια απενοχοποίηση και τελικά μια συμφιλίωση με το σώμα μου όπως είναι, όχι όπως μου επιβάλλουν τα πρότυπα.»
Η ειλικρίνεια της συγγραφέως αναμένεται να λειτουργήσει ως φάρος ελπίδας και αναγνώρισης για χιλιάδες αναγνώστες που βιώνουν παρόμοιες προκλήσεις. Το βιβλίο της δεν είναι απλώς μια ιστορία, αλλά ένας καθρέφτης που αντανακλά την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης σχέσης με το φαγητό και την εικόνα του σώματος, προάγοντας την αυτοαποδοχή και την ενσυναίσθηση.
Πηγή εικόνας: NDP Photo