Η Λυδία Κονιόρδου, μια εμβληματική μορφή του ελληνικού θεάτρου και της πολιτικής, ανοίγει την καρδιά της σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, αποκαλύπτοντας τις βαθιές της σκέψεις για τον χρόνο, την ύπαρξη και την αναπόφευκτη σχέση του ανθρώπου με τον θάνατο.
Η Διαχρονική Σχέση με τον Χρόνο και η Συγκρότηση της Ύπαρξης
Σε μια ειλικρινή εξομολόγηση στο περιοδικό «ΟΚ!» και στον δημοσιογράφο Μιχάλη Ροδόπουλο, η καταξιωμένη ηθοποιός και πρώην Υπουργός Πολιτισμού, Λυδία Κονιόρδου, μοιράστηκε τις προσωπικές της αναζητήσεις γύρω από την ηλικία και τη θνητότητα. “Εκπλήσσομαι όταν βλέπω την ηλικία μου, δεν τη νιώθω”, δήλωσε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας μια διαχρονική αίσθηση που ξεπερνά τα βιολογικά όρια. Η φράση αυτή αντικατοπτρίζει την ψυχική νεότητα και την πνευματική ανεξαρτησία που συχνά χαρακτηρίζει προσωπικότητες με μακρά και πολυδιάστατη πορεία.
Η κυρία Κονιόρδου δεν απέκρυψε τους “μεταφυσικούς φόβους” που συνοδεύουν τη σκέψη του θανάτου, αλλά ταυτόχρονα εξέφρασε μια βαθιά πεποίθηση για μια συνέχεια πέρα από το φυσικό τέλος: “Αισθάνομαι ότι με τον θάνατο περνάς σε μια άλλη μορφή ύπαρξης. Δεν ξέρω αν υπάρχει μετενσάρκωση ή όχι, αλλά αισθάνομαι ότι αυτό που είμαι δεν θα πάει χαμένο. Με κάποιον τρόπο θα ενσωματωθεί μέσα στο δέντρο, στη φύση, στο cloud… δεν ξέρω”. Αυτή η προσέγγιση, που συνδυάζει την πνευματικότητα με μια σύγχρονη, σχεδόν ψηφιακή, αναφορά στο “cloud”, αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο οι καλλιτέχνες συχνά προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν την παροδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την ενσωμάτωσή της στο ευρύτερο κοσμικό γίγνεσθαι.
Η Προετοιμασία για το “Τι Ψυχή θα Παραδώσω”: Η Αλλαγή Προτεραιοτήτων
Με την ωριμότητα που προσφέρει η σωρευμένη εμπειρία, η Λυδία Κονιόρδου τόνισε πώς η διαχείριση της ζωής της έχει αλλάξει ριζικά. “Έχω ζήσει πολλούς θανάτους και κατάλαβα καλά ότι η ζωή είναι η προετοιμασία για τη στιγμή που θα πεις «τι ψυχή θα παραδώσω;»”. Αυτή η φράση, βαθιά ριζωμένη στην ελληνική παράδοση και φιλοσοφία, υποδηλώνει την ανάγκη για ενδοσκόπηση και αποτίμηση της πορείας. Η συνειδητοποίηση ότι “το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου είναι πίσω” οδηγεί σε μια νέα εκτίμηση του παρόντος. Από τα “πενταετή πλάνα” του παρελθόντος, η κυρία Κονιόρδου έχει περάσει σε μια φιλοσοφία του “εδώ και τώρα”: “Όσο το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου είναι πίσω, αρχίζεις και εκτιμάς κάθε δευτερόλεπτο που έχεις. Γι’ αυτό προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή”.
Η αφοσίωση στην εκτίμηση της κάθε στιγμής εκφράζεται μέσα από καθημερινές, απλές πράξεις αλλά και την καλλιτεχνική της δημιουργία: “Χαίρομαι το κάθετι που τυχαίνει να κάνω, από μια μαρμελάδα που έφτιαξα στο σπίτι μέχρι την Ελένη που θα παίξω το βράδυ”. Αυτή η ισορροπία μεταξύ προσωπικής ζωής και τέχνης αναδεικνύει την πληρότητα που μπορεί να βρει κανείς στις φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες, αλλά και την αδιαπραγμάτευτη αξία της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Η Ορφάνια της Ώριμης Ηλικίας και η Αποδοχή της Σειράς
Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η αναφορά της Λυδίας Κονιόρδου στην απώλεια των δικών της ανθρώπων και η συνειδητοποίηση της αλλαγής σκυτάλης. “Ξέρεις τι μου είπε η αδελφή μου όταν πέθανε η μητέρα μας; Ήταν η τελευταία από την οικογένεια που αποχαιρετήσαμε. Τη θάψαμε και γύρισε και μου είπε: «Άντε, ήρθε η σειρά μας τώρα»”. Η τραγική ειρωνεία των λόγων της αδελφής της, που μετέπειτα “έφυγε” και η ίδια, άφησε την καλλιτέχνιδα με μια “παράξενη ορφάνια”.
Η σχέση με τους αδελφούς, όπως επισημαίνει, είναι διαφορετική από αυτή με τους γονείς: “Είσαι συνοδοιπόρος με τον αδελφό σου, είναι άλλου είδους η σύνδεση από εκείνη με τους γονείς”. Η απώλεια των αδελφών σηματοδοτεί συχνά την οριστική απώλεια των τελευταίων μαρτύρων της κοινής παιδικής ηλικίας και της οικογενειακής ιστορίας. “Ε, τώρα το λέω εγώ… Ήρθε η δική μου η σειρά”, συμπλήρωσε με μια αξιοσημείωτη αποδοχή του αναπόφευκτου κύκλου της ζωής, δείχνοντας ότι η διαχείριση της θνητότητας δεν είναι μόνο μια προσωπική μάχη, αλλά και μια μοιραία συνθήκη που μοιράζονται όλοι οι άνθρωποι.
Η συνέντευξη της Λυδίας Κονιόρδου προσφέρει μια βαθιά ματιά στην ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου που έχει βιώσει τη ζωή σε πολλαπλά επίπεδα, τόσο στην τέχνη όσο και στην πολιτική, και ο οποίος, στην ωριμότητα της ζωής του, αναζητά το νόημα και την αποδοχή της ανθρώπινης ύπαρξης με μια αξιοθαύμαστη ειλικρίνεια και φιλοσοφική διάθεση.
Πηγή εικόνας: Eurokinissi