Η Τζόυς Ευείδη, μία από τις εμβληματικές μορφές της ελληνικής υποκριτικής σκηνής, προσφέρει μια αναδρομή και έναν εις βάθος αναστοχασμό στην «χρυσή εποχή» της ελληνικής τηλεόρασης των ’90s, αναδεικνύοντας τις καίριες διαφορές με το σύγχρονο τοπίο. Μέσα από τις αφηγήσεις της, αναδύεται όχι μόνο η νοσταλγία για μια περασμένη εποχή, αλλά και η κριτική ματιά στην εξέλιξη των εργασιακών συνθηκών στον χώρο.
Η “Χρυσή Εποχή” του «Ρετιρέ»: Μια Ομάδα, Μια Οικογένεια
Η αφήγηση της Τζόυς Ευείδη για τη συνεργασία της με την αείμνηστη Κατερίνα Γιουλάκη στη θρυλική σειρά «Ρετιρέ» του Γιάννη Δαλιανίδη, η οποία καθήλωσε το τηλεοπτικό κοινό μέσω του MEGA τη δεκαετία του ’90, υπερβαίνει την απλή αναφορά. Περιγράφει μια περίοδο όπου η τηλεοπτική παραγωγή χαρακτηριζόταν από βαθιά ομαδικότητα και αμοιβαίο σεβασμό μεταξύ των συντελεστών. Αυτή η οργανική χημεία, όπως υπογραμμίζει, ήταν το θεμέλιο της επιτυχίας, δημιουργώντας ένα περιβάλλον όπου η δημιουργικότητα άνθιζε και οι προσωπικές σχέσεις ενισχύονταν. Το «Ρετιρέ» δεν ήταν απλώς μια σειρά· ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο που αποτύπωνε τις αγωνίες και τις χαρές της μέσης ελληνικής οικογένειας, καθιστώντας το ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα σίριαλ στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Ωράρια και Ρυθμοί: Η Μεταμόρφωση της Τηλεοπτικής Παραγωγής
Σε μια εκτενή συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν, η Τζόυς Ευείδη αναλύει τις ριζικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην τηλεοπτική παραγωγή. Η διαφορά στα ωράρια εργασίας είναι εντυπωσιακή: από ένα “κεφάτο” οκτάωρο που επέτρεπε στους ηθοποιούς να απολαμβάνουν τη δημιουργική διαδικασία, έχουμε περάσει σε εντατικούς ρυθμούς και απαιτητικά γυρίσματα διάρκειας 12 ωρών, που συχνά περιγράφονται ως «τηλεοπτική φάμπρικα». Αυτή η μετάβαση αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη αλλαγή στο παραγωγικό μοντέλο, όπου η ταχύτητα και η αποδοτικότητα ιεραρχούνται πάνω από την καλλιτεχνική δημιουργία και την ευημερία των συντελεστών. Η πίεση για την ολοκλήρωση επεισοδίων σε σύντομα χρονικά διαστήματα έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου ο φόρτος εργασίας είναι δυσβάσταχτος, επηρεάζοντας τόσο την ποιότητα του τελικού προϊόντος όσο και την ψυχική και σωματική υγεία των ηθοποιών και τεχνικών.
Η Κατερίνα Γιουλάκη: Ένας Βράχος Επαγγελματισμού και Χάρης
Η αναφορά στην απώλεια της Κατερίνας Γιουλάκη είναι ιδιαίτερα συγκινητική. Η Τζόυς Ευείδη την περιγράφει ως τη «γυναίκα με τα ωραιότερα χέρια του κόσμου», υπογραμμίζοντας την μοναδική της χάρη και ευκολία κινήσεων, που θύμιζαν χορό. Αυτή η περιγραφή αποκαλύπτει όχι μόνο το ταλέντο της Γιουλάκη ως ηθοποιού, αλλά και την αισθητική της αρτιότητα στην κίνηση και την έκφραση. Πέρα από την καλλιτεχνική της φλέβα, η Γιουλάκη χαρακτηρίζεται ως «συστηματικός και αφοσιωμένος στρατιώτης» του σκηνοθέτη Δαλιανίδη, τονίζοντας τον ασυμβίβαστο επαγγελματισμό της. Η ικανότητά της να συνδυάζει την καλλιτεχνική έκφραση με τη σχολαστικότητα και την πειθαρχία, την καθιστά ένα πρότυπο για τις επόμενες γενιές ηθοποιών.
Η Σκληρή Πραγματικότητα των Γυρισμάτων: «Λοκατζήδες» της Υποκριτικής
Η Τζόυς Ευείδη δεν ωραιοποιεί τις συνθήκες εργασίας της εποχής. Αντιθέτως, περιγράφει τις δυσκολίες και την αφόρητη ψυχολογική πίεση που βίωναν οι «λαμπροί ηθοποιοί» – μια φράση που υποδηλώνει τον σεβασμό και την εκτίμηση προς τους συναδέλφους της. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως υπήρχαν στιγμές που ακόμα και η Κατερίνα Γιουλάκη, παρά τον επαγγελματισμό της, κατέρρεε από την εξάντληση και έφευγε από τα γυρίσματα κλαίγοντας. Αυτό το περιστατικό αναδεικνύει τις ακραίες συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονταν, παρά την αγάπη τους για το αντικείμενο. Ο χαρακτηρισμός «λοκατζήδες» είναι εύγλωττος, καθώς παραπέμπει σε στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων, υπογραμμίζοντας την αφοσίωση, την αντοχή και τον ασυμβίβαστο επαγγελματισμό που απαιτούνταν για να φέρουν εις πέρας τον βαρύ φόρτο εργασίας. Η κληρονομιά αυτής της γενιάς ηθοποιών δεν είναι μόνο τα έργα που μας άφησαν, αλλά και η απόδειξη της ανθεκτικότητας και του πάθους τους για την τέχνη.
**Πηγή εικόνας:** NDP Photo