Η Φαίη Ξυλά, μια από τις πιο διακεκριμένες μορφές της ελληνικής υποκριτικής σκηνής, ανοίγει την καρδιά της σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, αποκαλύπτοντας τη φιλοσοφία που διαμορφώνει τόσο την προσωπική της ζωή όσο και την επαγγελματική της πορεία στον απαιτητικό χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης.
Φαίη Ξυλά: Από τους τηλεοπτικούς ρόλους στην ουσία του θεάτρου
Η Φαίη Ξυλά, ένα όνομα που συνδέθηκε με επιτυχημένες τηλεοπτικές παραγωγές και εμβληματικούς θεατρικούς ρόλους, βρέθηκε στο επίκεντρο πρόσφατης συνέντευξης που παραχώρησε στο «Κ» της Καθημερινής. Η συνάντηση αυτή αποτέλεσε αφορμή για μια ειλικρινή αναδρομή στην πορεία της, φωτίζοντας πτυχές της καριέρας της και τους στόχους της για το μέλλον. Αυτή την περίοδο, η δημοφιλής ηθοποιός επιλέγει να ταξιδέψει ανά την Ελλάδα με την κλασική κωμωδία «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» του Κάρλο Γκολντόνι. Η συγκεκριμένη παραγωγή, που αποτελεί ένα διαχρονικό δείγμα της Commedia dell’Arte, προσφέρει στην Ξυλά την ευκαιρία να αναδείξει για άλλη μια φορά το ταλέντο της και την αγάπη της για το θέατρο, σε έναν ρόλο που απαιτεί ευελιξία και χιούμορ. Η επιλογή της να συμμετάσχει σε μια τέτοια παράσταση, που συνδυάζει την παράδοση με τη διαχρονική ψυχαγωγία, υπογραμμίζει την αφοσίωσή της στην τέχνη και την επιθυμία της να προσεγγίσει ένα ευρύ κοινό.
Η φιλοσοφία της συνεχούς εξέλιξης και η υποκριτική
Η Φαίη Ξυλά, με έναν λόγο μεστό και προσωπικό, περιέγραψε τον εαυτό της ως έναν άνθρωπο της εξέλιξης και της επανεκκίνησης. «Δεν είχα φανταστεί ποτέ τα ακριβή βήματα της πορείας μου, το μόνο που ήξερα ήταν το όνειρό μου να γίνω ηθοποιός και αυτό με γέμιζε πραγματικά», ανέφερε χαρακτηριστικά. Αυτή η δήλωση αποτελεί ένα σημαντικό μήνυμα, ιδιαίτερα για τους νέους καλλιτέχνες, καθώς υπογραμμίζει τη σημασία του πάθους έναντι της σχολαστικής προσκόλλησης σε προκαθορισμένα πλάνα. Η ικανότητά της να αφήνει πίσω της ό,τι δεν την εκφράζει πλέον, ανανεώνοντας τη σχέση της με τη δουλειά και τη ζωή, αποτελεί μια δυναμική προσέγγιση που της επιτρέπει να διατηρεί την αυθεντικότητα και τη φρεσκάδα στην υποκριτική της τέχνη. Αυτή η προσωπική φιλοσοφία της προσδίδει μια ξεχωριστή διάσταση, καθώς της επιτρέπει να αντιμετωπίζει με ρεαλισμό τις προκλήσεις και τις ανατροπές που συχνά συνοδεύουν τον καλλιτεχνικό χώρο.
Η δύναμη της αποδοχής και η θετική προοπτική στην καριέρα
Ένα από τα βασικά σημεία της συνέντευξης ήταν η έμφαση που έδωσε η Φαίη Ξυλά στη σημασία της αποδοχής και της διαχείρισης των προσδοκιών. «Δεν πορεύτηκα ποτέ με απωθημένα, ούτε με απογοητεύσεις γιατί δεν περίμενα όλα να έρθουν με συγκεκριμένο τρόπο», τόνισε, συμπληρώνοντας: «Η αποδοχή των περιστάσεων συμβάλλει σε μια πιο υγιή και ουσιαστική εξέλιξη στην καριέρα και τη ζωή». Αυτή η προσέγγιση αποτελεί ένα ισχυρό αντίδοτο στην τελειομανία και την αδυναμία αποδοχής της αποτυχίας, φαινόμενα που συχνά πλήττουν τους ανθρώπους του θεάματος. Η Ξυλά προτείνει μια πιο ελαστική και διαλλακτική στάση απέναντι στις εξελίξεις, αναγνωρίζοντας ότι η πορεία ενός καλλιτέχνη είναι γεμάτη απρόβλεπτα. Η ικανότητα να προσαρμόζεται κανείς και να βρίσκει νόημα σε κάθε συνθήκη, αντί να παραμένει προσκολλημένος σε μη ρεαλιστικές προσδοκίες, είναι καθοριστική για την ψυχική υγεία και τη μακροβιότητα στον χώρο. Αυτό το μήνυμα ενισχύει την ιδέα ότι η θετική προοπτική δεν είναι απλώς μια αισιόδοξη στάση, αλλά ένα αναγκαίο εργαλείο για την επιτυχία και την προσωπική ευτυχία.
Η υποκριτική ως μοχλός αυτοβελτίωσης
Κλείνοντας τη συνέντευξή της, η Φαίη Ξυλά ανέδειξε μια βαθύτερη διάσταση της υποκριτικής, δηλώνοντας με σιγουριά: «Η δουλειά μου με έκανε καλύτερο άνθρωπο». Αυτή η φράση συνοψίζει με εξαιρετικό τρόπο την άποψή της για τη μεταμορφωτική δύναμη της τέχνης. Η υποκριτική, πέρα από την επαγγελματική της διάσταση, λειτουργεί ως καθρέφτης, επιτρέποντας στον ηθοποιό να εξερευνήσει και να κατανοήσει διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, να αναπτύξει ενσυναίσθηση και να διευρύνει τους ορίζοντές του. Μέσα από τους ρόλους της, η Ξυλά δηλώνει ότι έχει αποκτήσει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του εαυτού της και του κόσμου γύρω της. Αυτή η οπτική αναδεικνύει το ανθρώπινο πρόσωπο της υποκριτικής, πέρα από τη λάμψη και τη δημοσιότητα, και υπογραμμίζει πώς η ενασχόληση με την τέχνη μπορεί να γίνει πηγή προσωπικής ανάπτυξης και εξέλιξης, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση ενός καλύτερου, πιο συνειδητοποιημένου ατόμου.
Πηγή εικόνας: NDP