Η κορυφαία ερμηνεύτρια Ελευθερία Αρβανιτάκη, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη, αναλύει τις προσωπικές και καλλιτεχνικές της αποφάσεις εν μέσω των πρωτόγνωρων διεθνών κρίσεων, θέτοντας το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο ως αναπόσπαστο κομμάτι της τέχνης της.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη: Από την Ακύρωση Περιοδείας στην Κατάσταση στη Γάζα
Σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη προς τον δημοσιογράφο Χρήστο Τζίφα για το διαδικτυακό ενημερωτικό μέσο Rosa Progressive, η διεθνούς φήμης Ελληνίδα ερμηνεύτρια, Ελευθερία Αρβανιτάκη, έριξε φως στους λόγους που οδήγησαν στην ακύρωση της προγραμματισμένης καλοκαιρινής της περιοδείας. Παράλληλα, εξέφρασε τις βαθιές της σκέψεις αναφορικά με την πρόταση για τη συναυλία Ελλήνων καλλιτεχνών στο Ισραήλ, η οποία ευτυχώς, όπως τόνισε, δεν πραγματοποιήθηκε, κυρίως λόγω της κλιμάκωσης των πολεμικών συγκρούσεων στη Λωρίδα της Γάζας.
Η Προσωπική Οδύσσεια και η Πολιτική Συνείδηση
Η κυρία Αρβανιτάκη σημείωσε χαρακτηριστικά: «Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά», αναφερόμενη σε προβλήματα υγείας που την ταλαιπώρησαν. Ωστόσο, όπως διευκρίνισε, η προσωπική αυτή δυσκολία δεν ήταν ο μόνος παράγοντας. Η κρίσιμη κοινωνικοπολιτική συγκυρία, οι έντονες διεθνείς αναταραχές και η αίσθηση της ανθρωπιστικής κρίσης την ώθησαν σε μια ενδοσκόπηση, μια επιτακτική αναζήτηση «ενσπείρασης ηρεμίας» και μια ριζική αναδιάταξη των προσωπικών και καλλιτεχνικών της προτεραιοτήτων. Αυτό το γεγονός υπογραμμίζει την αλληλένδετη σχέση μεταξύ της προσωπικής ευημερίας και του ευρύτερου παγκόσμιου κλίματος, ιδίως για προσωπικότητες με δημόσιο βήμα.
Κατηγορηματική Άρνηση για Συναυλία στο Ισραήλ Εν μέσω Γενοκτονίας
Το πιο κεντρικό σημείο της συνέντευξης αφορούσε την ερώτηση για το αν θα τραγουδούσε σήμερα στο Ισραήλ, δεδομένης της υφιστάμενης κατάστασης. Η απάντηση της Ελευθερίας Αρβανιτάκη ήταν κατηγορηματική και χωρίς κανέναν δισταγμό, αναδεικνύοντας την έντονη πολιτική της στάση:
- «Όχι, φυσικά και δεν θα πήγαινα να τραγουδήσω στο Ισραήλ. Γίνεται μια γενοκτονία εκεί. Ας είμαστε σοβαροί. Έχω και πολλούς φίλους Εβραίους αλλά αυτό που συμβαίνει με τον Νετανιάχου είναι η καταστροφή ενός λαού».
Αυτή η δήλωση δεν αποτελεί απλώς μια προσωπική άποψη, αλλά μια πολιτική τοποθέτηση εμβληματικής μορφής του ελληνικού τραγουδιού απέναντι στις πράξεις της ισραηλινής κυβέρνησης υπό τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, η οποία έχει δεχθεί σφοδρή κριτική από διεθνείς οργανισμούς και φορείς για τις επιχειρήσεις της στη Γάζα, με κατηγορίες που ενίοτε αγγίζουν τον όρο της γενοκτονίας, όπως έχει αναφερθεί και από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Η Τέχνη ως Πολιτική Πράξη: Το Πλαίσιο και η Ευθύνη
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη επέμεινε στην άποψη ότι η τέχνη δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από το κοινωνικοπολιτικό της περιβάλλον. Η πράξη του να εκθέτεις το έργο σου, να τραγουδάς, σε ένα συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, φέρει εγγενώς μια δήλωση, μια πολιτική τοποθέτηση. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε:
- «Το πού και πότε θα πεις τα τραγούδια σου είναι μια πράξη, είναι μια δήλωση. Τα τραγούδια δεν είναι κάτι ξεχωριστό από τη ζωή».
Η δήλωση αυτή υπογραμμίζει την ηθική ευθύνη του καλλιτέχνη, όχι μόνο ως διασκεδαστή, αλλά και ως ενεργού πολίτη που με την παρουσία του επικυρώνει ή αποδοκιμάζει καταστάσεις. Η Αρβανιτάκη, ως γνήσια εκπρόσωπος μιας γενιάς καλλιτεχνών με έντονη κοινωνική συνείδηση, δήλωσε ότι θα τραγουδούσε μόνο «στο πλοιαράκι που πλησίασε τη Γάζα», παραπέμποντας σαφώς στις ανθρωπιστικές αποστολές που προσπάθησαν να σπάσουν τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας. Η αναζήτηση νοήματος, για την ίδια, βρίσκεται ακριβώς εκεί όπου εκτυλίσσεται η ανθρώπινη τραγωδία και η ανάγκη για αλληλεγγύη.
Μήνυμα Ειρήνης, Αλληλεγγύης και Καλλιτεχνικής Ακεραιότητας
Κλείνοντας τη συνέντευξη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη συνόψισε την ηθική της θέση με μια φράση που αποτυπώνει το βάθος της ανθρωπιάς και της ακεραιότητάς της:
- «Είναι δυνατόν να πάω να τραγουδήσω δίπλα από εκεί που πεθαίνουν άνθρωποι; Το τώρα είναι πάνω απ’ όλα».
Η σαφήνεια, η τόλμη και η ενσυναίσθηση με την οποία η Ελευθερία Αρβανιτάκη τοποθετείται στα μείζονα ζητήματα της εποχής μας, αναδεικνύουν τον ρόλο του καλλιτέχνη όχι απλώς ως δημιουργού, αλλά και ως πυλώνα κοινωνικής συνείδησης. Η στάση της αποτελεί ένα ισχυρό μήνυμα ειρήνης και αλληλεγγύης, υποδεικνύοντας ότι η τέχνη, στην πιο αγνή της μορφή, είναι συνυφασμένη με τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.