Ο Γιάννης Καπετάνιος, ο αγαπημένος ηθοποιός με τις ρίζες βαθιά στην ιστορική Χίο, μοιράζεται συγκλονιστικές μαρτυρίες για την ανείπωτη καταστροφή που υπέστη το νησί του από τις φετινές πυρκαγιές, αποκαλύπτοντας το προσωπικό του δράμα μπροστά στην απώλεια του φυσικού κάλλους της πατρίδας του. Οι πρόσφατες πύρινες λαίλαπες επαναφέρουν μνήμες από παλαιότερες τραγωδίες, αναδεικνύοντας ένα χρόνιο εθνικό πρόβλημα με ολέθριες συνέπειες για το περιβάλλον και την κοινωνία.
Η ανείπωτη θλίψη για την κατεστραμμένη Χίο
Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στην εφημερίδα “OnTime Σαββατοκύριακο” και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου, ο Γιάννης Καπετάνιος εξέφρασε τη βαθιά του οδύνη και τον συγκλονισμό του από τις εικόνες που αντίκρισε κατά την επίσκεψή του στη γενέτειρά του, τη Χίο. «Λίγο πριν μιλήσουμε, έβλεπα εικόνες από τις καταστροφές που άφησε πίσω της η φωτιά στη Χίο και δάκρυσα. Πονάει η ψυχή μου για το νησί μου», δήλωσε χαρακτηριστικά, αναδεικνύοντας το προσωπικό του βίωμα της περιβαλλοντικής καταστροφής. Η απώλεια των **καταπράσινων τοπίων** που σημάδεψαν τα παιδικά του χρόνια, όπως η περιοχή γύρω από την **Αγία Μαρκέλλα** και τα χωριά **Άγιο Γάλα** και **Πυραμά**, τα οποία έχουν πλέον μετατραπεί σε «μαυρίλα», αποτελεί για τον ίδιο ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα.
Μνήμες από το παρελθόν: Ένας διαρκής εφιάλτης
Ο ηθοποιός δεν περιορίστηκε στις πρόσφατες καταστροφές, αλλά συνέδεσε τη φετινή τραγωδία με παλαιότερες, αποκαλύπτοντας πως η προσωπική του **περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση** έχει τις ρίζες της σε αντίστοιχα γεγονότα δεκαετιών πριν. Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στην απώλεια του **παρθένου πευκόφυτου δάσους** που εκτεινόταν από τον **Άγιο Ισίδωρο** έως τη **Βολισσό** – μια έκταση περίπου **35-40 χιλιομέτρων** – το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς μεταξύ **1979 και 1982**. «Όταν γύρισα τότε από την Αμερική, το 1981, και πήγα προς το χωριό και είδα αυτή τη μαυρίλα, με έπιασαν κλάματα. Τόσο πολύ είχα πληγωθεί, που το θυμάμαι ακόμα και τώρα, 44 χρόνια μετά», εξιστορεί ο Καπετάνιος, υπογραμμίζοντας τη διαχρονική πληγή που προκαλούν οι πυρκαγιές στο ελληνικό τοπίο.
Το δράμα του Γιάννη Καπετάνιου αντικατοπτρίζει την τραγική μοίρα χιλιάδων Ελλήνων που βλέπουν τις γενέτειρές τους να αφανίζονται από τις πύρινες λαίλαπες. Η ιστορία της Ελλάδας είναι γεμάτη από τέτοιες καταστροφές, με τις τελευταίες δεκαετίες να σημαδεύονται από την αύξηση της συχνότητας και της έντασης των δασικών πυρκαγιών, φαινόμενο που αποδίδεται σε ένα συνδυασμό παραγόντων όπως η **κλιματική κρίση**, η **ανεπαρκής δασική διαχείριση** και, σε πολλές περιπτώσεις, ο **εμπρησμός**.
Το χωριό του Καπετάνιου, τα Κουρούνια, γλίτωσε στο νήμα
Ο ηθοποιός ανέφερε με ανακούφιση πως το δικό του χωριό, τα **Κουρούνια**, σώθηκε από τύχη. Η φωτιά έφτασε μέχρι την **κορυφογραμμή**, μόλις **400 μέτρα** από το χωριό του, ξεκινώντας από τα **Χάλανδρα** και, χάρη στην κατεύθυνση του ανέμου, οδηγήθηκε προς τη **Βολισσό** και την **Αγία Μαρκέλλα**, προκαλώντας εκεί εκτεταμένη καταστροφή. Αυτή η αναφορά υπογραμμίζει την **ευπάθεια των οικισμών** απέναντι στην ανεξέλεγκτη εξάπλωση των πυρκαγιών και την ακαθόριστη ρόλο των μετεωρολογικών συνθηκών, ιδιαίτερα του ανέμου, στην πορεία εξάπλωσής τους.
«Η Ελλάδα είναι πλέον βάλτος»
Ο Γιάννης Καπετάνιος δεν δίστασε να εκφράσει την απογοήτευσή του για την ευρύτερη κατάσταση της χώρας, χρησιμοποιώντας μια σκληρή αλλά εύστοχη μεταφορά: «Η Ελλάδα είναι πλέον βάλτος, δεν υπάρχει τίποτα που να ανθίζει. Ζούμε σε ένα παρακμιακό σύστημα, σε όλα έχουμε βαλτώσει: στην τέχνη, στον πολιτισμό, στα πάντα». Η δήλωση αυτή εμπεριέχει μία βαθύτερη κριτική για την έλλειψη προόδου και την αδυναμία αντιμετώπισης χρόνιων προβλημάτων, όπως αυτό των πυρκαγιών. Η επανάληψη του «ίδιου θλιβερού σκηνικού με τις φωτιές» αποτελεί για τον ίδιο «έγκλημα» και «κάτι χειρότερο από έγκλημα», καθώς καταστρέφεται όχι μόνο η φυσική ομορφιά και οι περιουσίες, αλλά και ο ίδιος ο **πνεύμονας οξυγόνου** των πόλεων και της υπαίθρου.
Η απουσία του ηθοποιού από το χωριό του τα τελευταία δύο χρόνια, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, εντείνει την αγωνία του για την επερχόμενη επίσκεψη. Η ιδέα να αντικρίσει την «μαυρίλα» στον τόπο όπου «μεγάλωσε, πόνεσε και έκλαψε» είναι για τον ίδιο ανυπόφορη.
Η μαρτυρία του Γιάννη Καπετάνιου αποτελεί μια ωμή υπενθύμιση της διαχρονικής πληγής των πυρκαγιών στην Ελλάδα, αναδεικνύοντας την ανάγκη για **συστημικές λύσεις** και **αποτελεσματική πρόληψη**. Η κρισιμότητα της κατάστασης απαιτεί όχι μόνο την άμεση αντιμετώπιση των πύρινων μετώπων, αλλά και τον μακροπρόθεσμο **σχεδιασμό αναδάσωσης**, την **περιβαλλοντική εκπαίδευση** και την **ενίσχυση των μηχανισμών δασοπροστασίας** για την περιφρούρηση του φυσικού μας πλούτου.