Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό Vita, η Χριστίνα Χειλά Φαμέλη μοιράστηκε πτυχές της ζωής της, εστιάζοντας στην καθοριστική επίδραση του χορού και της απώλειας της μητέρας της στην πορεία της.
Η Πειθαρχία του Χορού και η Εξέλιξη της Ηθοποιού
Η Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες ηθοποιούς της νέας γενιάς, μίλησε στη Μικαέλα Θεοφίλου για το περιοδικό Vita, φωτίζοντας την άρρηκτη σχέση της με τον χορό και πώς αυτός διαμόρφωσε την προσωπικότητα και την καλλιτεχνική της οντότητα. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η ίδια:
«Μεταξύ άλλων, την πειθαρχία και αυτό με έχει βοηθήσει πολύ στο θέατρο. Είμαι ευγνώμων που πέρασα από εκεί. Μπορεί να μην ήμουν η ηθοποιός και ο άνθρωπος που είμαι τώρα αν δεν μάτωνα τα πόδια μου όλα αυτά τα χρόνια σε μια σχολή κλασικού χορού.»
Αυτή η δήλωση υπογραμμίζει τη βαθιά επίδραση της συστηματικής εξάσκησης στον κλασικό χορό. Η πειθαρχία, η επιμονή και η σωματική αντοχή που καλλιεργούνται μέσα από αυτή τη διαδικασία αποτελούν αναμφίβολα θεμέλια για κάθε καλλιτέχνη, πόσω μάλλον για έναν ηθοποιό. Η ικανότητα να διαχειρίζεται το σώμα της, να απομνημονεύει σύνθετες χορογραφίες και να αντεπεξέρχεται σε απαιτητικά προγράμματα, μεταφέρθηκε αυτούσια και στον κόσμο του θεάτρου, προσδίδοντάς της ένα πλεονέκτημα στην ερμηνεία και την σκηνική της παρουσία.
Η Μητρική Στήριξη και η Διπλή Απώλεια
Ωστόσο, η σχέση της με τον χορό ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη και με την παρουσία ενός προσώπου-κλειδί στη ζωή της: τη μητέρα της. Η ηθοποιός αποκάλυψε τον καθοριστικό ρόλο της μητέρας της στην πορεία της στον χορό:
«Ήταν μεγάλο στήριγμα. Ήταν εκεί, δίπλα μου, σε όλη αυτή την πορεία. Μάλιστα ήταν και ο λόγος που άφησα τον χορό, όταν την έχασα. Γιατί ήταν πολύ συνδεδεμένος μαζί της. Γι’ αυτό πολλές φορές νιώθω ότι βίωσα παράλληλες απώλειες. Πενθούσα τη μητέρα μου, τον χορό και μια παιδικότητα.»
Η απώλεια της μητέρας της δεν σήμανε απλώς το τέλος μιας ζωής, αλλά και το τέλος μιας εποχής για την Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, συμπαρασύροντας μαζί της και τον χορό. Αυτό το «διπλό πένθος» – για τη μητέρα και για τον χορό ως συνδετικός κρίκος με εκείνη – αναδεικνύει την ψυχολογική διάσταση της απώλειας και πώς αυτή μπορεί να μεταβάλει ριζικά τις επιλογές και την πορεία ενός ανθρώπου.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η ηθοποιός βίωσε την εγκατάλειψη του χορού όχι ως μια απλή παύση, αλλά ως μέρος μιας ευρύτερης απώλειας, συμπεριλαμβανομένης και μιας «παιδικότητας». Αυτό υποδηλώνει τη συναισθηματική φόρτιση που έφερε η δραστηριότητα αυτή και πώς συμβόλιζε μια συγκεκριμένη φάση της ζωής της.
Η Διαχείριση του Πένθους: Δεκαέξι Χρόνια Μετά
Αναφορικά με το πένθος, η Χριστίνα Χειλά Φαμέλη μοιράστηκε τη δύσκολη εμπειρία της διαχείρισής του στον χρόνο:
«Όσα χρόνια την έζησα ακριβώς τόσα δεν τη ζω. Δηλαδή δεκαέξι χρόνια. Σίγουρα ο χρόνος απαλύνει τον πόνο και μπορώ πια να την έχω μέσα μου, να λέω ιστορίες για εκείνη και να χαμογελώ. Δεν με έχει κρατήσει στάσιμη αυτό το πένθος. Μαθαίνεις να ζεις μαζί του.»
Αυτή η δήλωση αντικατοπτρίζει μια ώριμη προσέγγιση απέναντι στην απώλεια. Η φράση «όσα χρόνια την έζησα ακριβώς τόσα δεν τη ζω» υπογραμμίζει τη χρονική διάσταση του πένθους και την αλλαγή στην αντίληψη του χρόνου μετά από ένα τέτοιο γεγονός. Η παραδοχή ότι «ο χρόνος απαλύνει τον πόνο» αλλά και η συνειδητοποίηση ότι «μαθαίνεις να ζεις μαζί του» είναι κοινός τόπος στην ψυχολογία και αντικατοπτρίζει την προσαρμογή στην νέα πραγματικότητα χωρίς το αγαπημένο πρόσωπο. Το πένθος δεν εξαφανίζεται, αλλά μετασχηματίζεται σε μια εσωτερική παρουσία, επιτρέποντας την ανάμνηση και το χαμόγελο, χωρίς να καθηλώνει.
Η ειλικρίνεια της Χριστίνας Χειλά Φαμέλη αποτελεί ένα παράδειγμα διαχείρισης δύσκολων συναισθημάτων και αναδεικνύει την ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος μπροστά στις προκλήσεις της ζωής.
Πηγή εικόνας: NDP Photo