Η Κάρμεν Ρουγγέρη, μια εμβληματική μορφή του ελληνικού θεάτρου, μοιράζεται τις σκέψεις της για την απώλεια, τη δύναμη της μνήμης και τον τρόπο που η τέχνη μπορεί να γίνει καταφύγιο και θεραπεία, εννέα μήνες μετά τον θάνατο του συζύγου της και στενού της συνεργάτη, Ανδρέα Κουλουμπή.
Η απώλεια ως αφετηρία δημιουργίας: Η Κάρμεν Ρουγγέρη μιλά για τη ζωή μετά τον Ανδρέα Κουλουμπή
Η απώλεια του Ανδρέα Κουλουμπή, ενός ανθρώπου που υπήρξε επί πέντε δεκαετίες το απόλυτο στήριγμα και το «άλλο της μισό» για την Κάρμεν Ρουγγέρη, έχει αφήσει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην καθημερινότητά της. Εννέα μήνες έχουν περάσει από την ημέρα που «έφυγε» από τη ζωή, ένα γεγονός που, όπως δηλώνει η ίδια, αναδιαμόρφωσε πλήρως την ύπαρξή της. Ωστόσο, αυτή η οδυνηρή εμπειρία δεν την οδήγησε στην αδράνεια, αλλά αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη για να εντατικοποιήσει τη δημιουργική της δραστηριότητα. Η κ. Ρουγγέρη έχει επιλέξει να «βυθιστεί» στο εργαστήριο θεάτρου για παιδιά και την προετοιμασία νέων παραστάσεων, βρίσκοντας σε αυτές μία διέξοδο και έναν τρόπο ανανέωσης. Αυτή η προσέγγιση είναι χαρακτηριστική της φιλοσοφίας της, που μετατρέπει τον πόνο σε έμπνευση και το προσωπικό βίωμα σε συλλογικό μήνυμα μέσα από την τέχνη της.
Το Θέατρο ως Καθαρτήριο: Το «Παιχνίδι της Χαράς» και η Θεραπευτική Δύναμη της Τέχνης
Η Κάρμεν Ρουγγέρη, με την ανεξάντλητη ενέργεια και το όραμά της, χρησιμοποιεί το θέατρο ως ένα μέσο όχι μόνο έκφρασης, αλλά και ίασης. Όπως αποκαλύπτει, η ενασχόλησή της με το νέο της έργο, «Το παιχνίδι της χαράς», που αναμένεται να ανέβει τον χειμώνα στο ιστορικό θέατρο «Κιβωτός» στην Αθήνα, αποτελεί τη δική της προσωπική θεραπεία. «Είναι ένα παιχνίδι που μαθαίνει κανείς να βρίσκει το καλό ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές», εξηγεί χαρακτηριστικά. Μέσα από την αφήγηση παραμυθιών και τη μαγεία της θεατρικής πράξης, η κ. Ρουγγέρη βρίσκει παρηγοριά και δύναμη να συνεχίσει. Αυτή η προσέγγιση επιβεβαιώνει την πεποίθηση πολλών ψυχολόγων και καλλιτεχνών ότι η δημιουργία μπορεί να λειτουργήσει ως ένας ισχυρός μηχανισμός διαχείρισης του πένθους, μετατρέποντας τη θλίψη σε δημιουργική ενέργεια και προσφέροντας ένα μονοπάτι προς την αποδοχή και την αναγέννηση. Το έργο της, απευθυνόμενο κυρίως σε παιδιά, επιδιώκει να μεταδώσει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ανθεκτικότητας, κάνοντας πράξη τη δική της φιλοσοφία ζωής.
Η Μνήμη ως Ζωντανή Παρουσία: Διαχείριση της Απώλειας και Φιλοσοφία Ζωής
Η παρουσία του Ανδρέα Κουλουμπή παραμένει ανεξίτηλη στο προσωπικό σύμπαν της Κάρμεν Ρουγγέρη. Αν και επέλεξε να διανείμει τα ρούχα του συζύγου της, μια κίνηση που συμβολίζει την απελευθέρωση και το «άνοιγμα» σε νέες ενέργειες, διατηρεί με ευλάβεια φωτογραφίες και αγαπημένα αντικείμενα. «Το σπίτι είναι ο Ανδρέας», δηλώνει με βαθιά συγκίνηση, υπογραμμίζοντας την αδιάλειπτη σχέση της με τη μνήμη του. Αυτή η φράση αναδεικνύει τον ψυχικό χώρο που καταλαμβάνει η ανάμνηση του αγαπημένου προσώπου, μετατρέποντας το σπίτι σε ένα ζωντανό μνημείο της κοινής τους ζωής. Παρά τον εμφανή πόνο και τη μοναξιά που φέρνει η απουσία, η κ. Ρουγγέρη εκφράζει μια βαθιά φιλοσοφική στάση απέναντι στη ζωή. Αντιλαμβάνεται ότι η ύπαρξη είναι ένας κύκλος που απαιτεί την αποδοχή της απώλειας, τη συντήρηση της μνήμης και την αδιάκοπη αναζήτηση της χαράς. Αυτή η στάση είναι μια απτή απόδειξη της ψυχικής της αντοχής και της ικανότητάς της να μετατρέπει τις δυσκολίες σε προσωπική ανάπτυξη.
Ο Έρωτας και η Συντροφικότητα: Μια Ιστορία Ζωής και Έμπνευσης
Η σχέση της Κάρμεν Ρουγγέρη με τον Ανδρέα Κουλουμπή, που διήρκεσε επί πενήντα επτά χρόνια, αποτελεί ένα σπάνιο παράδειγμα έρωτα, αφοσίωσης και συντροφικότητας. Πρόκειται για μια διαδρομή που ξεπερνά τα όρια του απλού χρόνου, μετατρεπόμενη σε μια πλούσια ιστορία, γεμάτη εμπειρίες, αγάπη και ανεκτίμητα μαθήματα ζωής. Η διάρκεια και η ποιότητα αυτής της σχέσης υπογραμμίζουν τη σημασία της ουσιαστικής σύνδεσης μεταξύ δύο ανθρώπων, αναδεικνύοντας τις σταθερές αξίες που μπορούν να κρατήσουν ένα δεσμό ζωντανό και δυνατό μέσα στον χρόνο. Η κ. Ρουγγέρη τονίζει ότι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την ευκαιρία να βιώσουν ένα τέτοιο βάθος και διάρκεια σε μια σχέση. Για την ίδια, αυτή η «τύχη» αποτελεί μια αστείρευτη πηγή δύναμης και ευγνωμοσύνης. Η ιστορία τους δεν είναι απλώς προσωπική· αποτελεί μια έμπνευση για το τι σημαίνει πραγματική συντροφικότητα και πόσο εμπλουτιστική μπορεί να είναι η κοινή πορεία σε κάθε πτυχή της ζωής.