Η αείθαλής πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου, Ρίκα Διαλυνά, μιλά για τη ζωή της στην Κρήτη, θυμάται σημαντικές στιγμές της καριέρας της και αναφέρεται στις προκλήσεις και τους στόχους που την οδήγησαν στην κορυφή.
Η Νέα Ζωή στην Κρήτη και η Φιλοσοφία της Μοναξιάς
Η Ρίκα Διαλυνά, μία από τις πλέον εμβληματικές μορφές του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, μοιράστηκε πρόσφατα στιγμές από τη ζωή της στην Κρήτη, όπου ζει τα τελευταία χρόνια. Σε συνέντευξή της στην εκπομπή «Πρωινό Σαββατοκύριακο» και τον δημοσιογράφο Λευτέρη Κουμαντάκη, η ηθοποιός αποκάλυψε την αγάπη της για το νησί και την ικανότητά της να βρίσκει πληρότητα στην αυτονομία της. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε:
«Αγαπάω την Κρήτη και πάντα είχα στον νου μου τα τελευταία χρόνια της ζωής μου να τα περάσω στο νησί. Δεν αισθάνομαι μοναξιά, γιατί τα πάω πολύ καλά με τον εαυτό μου.»
Αυτή η δήλωση υπογραμμίζει μία βαθιά φιλοσοφία ζωής, όπου η αυτογνωσία και η εσωτερική ηρεμία υπερβαίνουν την ανάγκη για συνεχή κοινωνική αλληλεπίδραση. Η Κρήτη, με την πλούσια πολιτιστική της ζωή και την ομορφιά της φύσης, προσφέρει το ιδανικό περιβάλλον για την ηθοποιό να απολαμβάνει θεάματα και να διατηρεί την πνευματική της διέγερση. Η επιλογή της να ζήσει απομονωμένα, αλλά όχι μοναχικά, αναδεικνύει μια ώριμη προσέγγιση στην τρίτη ηλικία, όπου η ποιότητα του χρόνου που περνά κανείς με τον εαυτό του θεωρείται πολύτιμη.
Μια Καριέρα Γεμάτη Προκλήσεις και Δικαίωση
Η εξομολόγηση της Διαλυνά επεκτάθηκε και στην πολυτάραχη καριέρα της, φέρνοντας στο φως πτυχές που ίσως να μην είναι ευρέως γνωστές. Η ηθοποιός, γνωστή για την εκθαμβωτική της ομορφιά, αποκάλυψε ότι ποτέ δεν πόνταρε αποκλειστικά σε αυτήν. Αντιθέτως, τόνισε τη σημασία των στόχων και της σκληρής δουλειάς από μικρή ηλικία.
«Υπήρξα στη ζωή μου τυχερή. Από μικρό παιδί είχα στόχους. Με πόνεσε η Ελλάδα, υπήρξε και υπάρχει ζήλια στη χώρα μας. Δεν πόνταρα στην ομορφιά μου. Έλεγαν ότι είμαι ασχημόπαπο.»
Αυτή η δήλωση είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς ανατρέπει την επιφανειακή αντίληψη που συχνά συνοδεύει τις προσωπικότητες του κινηματογράφου. Η Διαλυνά έδωσε έμφαση στην αξία της αυτοβελτίωσης και της εσωτερικής δύναμης έναντι των εξωτερικών στερεοτύπων. Οι αναφορές της στη “ζήλια” που αντιμετώπισε, αποτυπώνουν μια διαχρονική παθογένεια του ελλαδικού χώρου, όπου η επιτυχία συχνά συνοδεύεται από φθόνο.
Η Περίπτωση των Καλλιστείων και η Πολιτική Διάσταση
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αποκάλυψη της Ρίκας Διαλυνά σχετικά με τα καλλιστεία στην Αμερική και τις πολιτικές παρεμβάσεις που δέχτηκε. Η ανάμνηση αυτή φωτίζει μια εποχή όπου οι γεωπολιτικές εντάσεις μπορούσαν να επηρεάσουν ακόμα και τον κόσμο του θεάματος:
«Πριν τα καλλιστεία στην Αμερική, είπαν ότι είχα σχέσεις με κομμουνιστές. Μου έδωσε άδεια το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ.»
Το περιστατικό αυτό, που αναφέρεται στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και του Μακαρθισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οποιαδήποτε υποψία “κομμουνιστικών συμπάθειων” μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές συνέπειες, δείχνει την επιμονή και την ψυχραιμία της Διαλυνά. Το γεγονός ότι το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ χρειάστηκε να παρέμβει για να της χορηγήσει άδεια, υποδεικνύει το μέγεθος της γραφειοκρατίας και των πολιτικών παρεμβολών που αντιμετώπιζαν οι Έλληνες καλλιτέχνες σε διεθνές επίπεδο εκείνη την εποχή. Πρόκειται για ένα παράδειγμα της συνύπαρξης τέχνης και πολιτικής σε ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο ιστορικό πλαίσιο.
Απολογισμός και Ηρεμία
Κλείνοντας τη συνέντευξή της, η Ρίκα Διαλυνά έκανε έναν συνοπτικό απολογισμό της ζωής της, εκφράζοντας μια αίσθηση πληρότητας και ευγνωμοσύνης για όσα έχει βιώσει:
«Στην αρχή είχα πει ότι θέλω να ζήσω 250 χρόνια, νόμιζα ότι θα τα κατάφερνα, κι αυτά που έχω ζήσει μέχρι τώρα μου αρκούνε.»
Αυτή η φράση αποτελεί ένα ρεαλιστικό συμπέρασμα μιας ζωής γεμάτης εμπειρίες, επιτυχίες και προκλήσεις. Η αρχική παιδική αισιοδοξία για “250 χρόνια ζωής” έχει αντικατασταθεί από μια ώριμη αποδοχή της πραγματικότητας, αλλά και από την αναγνώριση ότι το ταξίδι της ζωής της υπήρξε πλούσιο και ολοκληρωμένο.
Η Ρίκα Διαλυνά παραμένει μια προσωπικότητα που εμπνέει, όχι μόνο για την καλλιτεχνική της προσφορά, αλλά και για τη στάση ζωής της: την ικανότητα να αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες, να διατηρεί την εσωτερική της ισορροπία και να βρίσκει νόημα στην αυτονομία και την αυτογνωσία. Η ζωή της στην Κρήτη αποτελεί πλέον το επιστέγασμα μιας λαμπρής πορείας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά πάντα με μια βαθιά σύνδεση με τον πολιτισμό και τον εαυτό της.