Μία απροσδόκητη αλλά βαθιά φιλοσοφική τοποθέτηση έκανε ο γνωστός Έλληνας τραγουδιστής Stan, κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στον ραδιοφωνικό σταθμό «Ρυθμός 9,49» και τη δημοσιογράφο Μαρία Γεωργάκαινα.
Η Κορυφαία Στιγμή της Καλλιτεχνικής Καριέρας: Μια Μεταθανάτια Αναγνώριση;
Ο Stan, ένας καλλιτέχνης με σταθερή παρουσία στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή, δεν δίστασε να θίξει ένα θέμα που σπάνια τίθεται δημόσια από τους ανθρώπους του χώρου: το πότε επιτυγχάνεται η μέγιστη αναγνώριση για έναν καλλιτέχνη. Με μια δόση κυνισμού αλλά και ρεαλισμού, εξέφρασε την άποψη ότι η κορυφαία στιγμή (το «peak») στην πορεία ενός δημιουργού έρχεται συχνά μετά τον θάνατό του.
«Το πικ της καριέρας ενός καλλιτέχνη είναι η ημέρα του θανάτου του. Αυτή είναι η πραγματικότητα», τόνισε χαρακτηριστικά ο Stan. Η δήλωση αυτή υπογραμμίζει μία πικρή αλήθεια που συχνά παρατηρείται στον χώρο της τέχνης: η μεταθανάτια αναγνώριση, όπου το έργο του εκλιπόντος επανεξετάζεται, αναδεικνύεται και αποκτά νέες διαστάσεις εντός της συλλογικής συνείδησης.
Η Μεταθανάτια «Έκρηξη» Ενδιαφέροντος και οι Προεκτάσεις της
Ο τραγουδιστής εξήγησε τη θέση του, αναφέροντας συγκεκριμένα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτή την τάση:
- Τη στιγμή του θανάτου, το κοινό «μπαίνει όλο μέσα για να ακούσει το ρεπερτόριό του». Παρατηρείται δηλαδή μία απότομη αύξηση στην αναζήτηση και ακρόαση του έργου του καλλιτέχνη.
- Οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης κατακλύζονται από «καλά λόγια» και «φωτογραφίες» του εκλιπόντος, σε μία προσπάθεια συλλογικού αποχαιρετισμού και απόδοσης τιμής. Αυτό συχνά έρχεται σε αντίθεση με την ελάχιστη έκθεση που μπορεί να είχε λάβει το έργο του εν ζωή από τους ίδιους χρήστες.
Αυτή η παρατήρηση του Stan αγγίζει βαθύτερα ζητήματα σχετικά με την αξία του καλλιτέχνη στην κοινωνία, την αναζήτηση της καθολικής αποδοχής έναντι της προσωπικής ικανοποίησης και την ανθρώπινη τάση να εκτιμούμε πλήρως κάτι μόνο αφού το χάσουμε.
Ευτυχία ή Απόλυτη Αναγνώριση; Το Δίλημμα του Καλλιτέχνη
Προχωρώντας ακόμα περισσότερο στον προβληματισμό του, ο Stan έθεσε ένα κρίσιμο ερώτημα που απασχολεί πολλούς δημιουργούς:
«Τι έχει αξία για έναν καλλιτέχνη; Να κυνηγάει την καθολική αποδοχή ή να βιώσει μία ζωή χαρούμενη και ευτυχισμένη κάνοντας αυτό που αγαπάει μέχρι το τέλος της ζωής του;»
Η ρητορική αυτή ερώτηση δείχνει την προτίμησή του στην αυθεντικότητα και την προσωπική ευτυχία έναντι μιας επιφανειακής ή καθυστερημένης αναγνώρισης. Το παράπονό του είναι σαφές: «τι να το κάνω εγώ εάν την ημέρα που θα πεθάνω θα γράψουν “τι καλός που ήταν ο Σταν” εάν μια φορά δεν έχουν δημοσιεύει ένα τραγούδι μου;».
Η δήλωση αυτή, που προβλήθηκε και στην εκπομπή «Καλοκαίρι Παρέα», αναδεικνύει την επιθυμία των καλλιτεχνών για ουσιαστική υποστήριξη και αναγνώριση όσο βρίσκονται εν ζωή και δημιουργούν, πέρα από τις τελετουργικές τιμές που αποδίδονται μετά θάνατον. Η συνέντευξη του Stan προσφέρει μια σπάνια και ειλικρινή ματιά στις σκέψεις ενός δημιουργού σχετικά με την αξία του έργου του και την αναζήτηση της πραγματικής ολοκλήρωσης, η οποία δεν ταυτίζεται απαραίτητα με τη μαζική υστεροφημία.