Η ιστορία του Ηρακλή Τσουζίνωφ μας ταξιδεύει μέσα από τις πολλές χώρες που πέρασε, αναδεικνύοντας την πρόκληση της ένταξης και της αποδοχής.
Ένα παιδί του κόσμου χωρίς σταθερότητα
Ο Ηρακλής Τσουζίνοφ περιγράφει πώς «Σπίτι για μένα ήταν όπου ήταν η μάνα μου». Με καταγωγή από τη Γερμανία, η οικογένειά του ταξίδεψε από τη Γερμανία στο Βέλγιο, στη Ρωσία, τη Γαλλία και την Ολλανδία, χωρίς σταθερό τόπο διαμονής. Η συνεχής μετακίνηση δυσχέραινε τη δημιουργία κοινωνικών δεσμών. Όπως εξομολογήθηκε, δεν πρόλαβε ποτέ να φτιάξει μόνιμες φιλικές σχέσεις, γεγονός που τον δυσκόλευε ιδιαίτερα ως παιδί.
Η πρόκληση της ένταξης στην Ελλάδα
Όταν ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρά τα αρνητικά σχόλια που αντιμετώπισε αρχικά, ο Ηρακλής επικεντρώθηκε στο νέο κεφάλαιο της ζωής του. «Σκέφτηκα ότι είναι ακόμα μια στάση», είπε. Τον εντυπωσίασε το φιλικό κλίμα και η κοινωνική ζεστασιά της Ελλάδας, αν και το πρώτο διάστημα ένιωσε την αμηχανία και ντροπή για το διαφορετικό του όνομα και καταγωγή.
Εφηβεία και ρατσιστικές προκλήσεις στο Μενίδι
Η εφηβεία για τον ίδιο ήταν μια σημαντική δοκιμασία. Μεγαλώνοντας στο Μενίδι, μια κοινωνία με πολυπολιτισμικό και μειονοτικό χαρακτήρα, βίωσε και αυτός ρατσιστικά σχόλια, ενώ άλλοτε ήταν και ο ίδιος παρακινητής τέτοιων ομιλιών, αναγνωρίζοντας το λάθος του. Η πορεία του προς την αποδοχή σημαδεύτηκε από την ανάγκη να αλλάξει παρέες και να ενσωματωθεί.
Η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και η κοινωνική επιβίωση
«Όταν ήρθα εδώ δεν ήξερα ούτε μία λέξη στα ελληνικά», σημείωσε ο Ηρακλής. Ο πατριός του τον «έριξε» στο δημοτικό σχολείο χωρίς ενίσχυση και χρειάστηκαν έξι μήνες για να μάθει τα βασικά. Με τη βοήθεια των συμμαθητών του και τη δική του επιμονή, βελτίωσε την εκφραστικότητά του. Τονίζει πως ο τρόπος που μιλά σήμερα αποτυπώνει την αγάπη του για το διάβασμα και την κοινωνική ένταξη, ενώ αναγνωρίζει τη δυσκολία που προκαλεί ακόμα και μια μικρή προφορά στην επιβίωση σε μια κοινωνία.