Η υπόθεση της Ναταλίας Λιονάκη, άλλοτε λαμπερής ηθοποιού και νυν μοναχής Φεβρωνίας, εξακολουθεί να πυροδοτεί έντονες αντιδράσεις, ιδιαίτερα από το οικογενειακό της περιβάλλον. Η μητέρα της, κυρία Τζένη Λιονάκη, επανήλθε με νέες, σκληρές δηλώσεις, εκφράζοντας την βαθιά της λύπη και οργή για την επιλογή της κόρης της.
Ο άδολος αγώνας μιας μητέρας και η «αχαριστία»
Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στη Φαίη Φώτου και στην εκπομπή «Πρωινό» του ΑΝΤ1, η κυρία Λιονάκη περιέγραψε τον προσωπικό της αγώνα και τις θυσίες που έκανε για την κόρη της, χαρακτηρίζοντας την τωρινή κατάσταση ως το «χαστούκι της αχαριστίας». Με εμφανή συναισθηματική φόρτιση, δήλωσε πως ο θυμός της είναι τόσο βαθύς που «δεν φεύγει με τίποτα» και πως «θα πεθάνει με αυτόν τον θυμό».
Οι δηλώσεις της αναδεικνύουν ένα κοινό αλλά συχνά παραγνωρισμένο στοιχείο στις περιπτώσεις βίαιης αποκοπής από το οικογενειακό περιβάλλον, λόγω θρησκευτικών ή άλλων επιλογών ζωής. Ο πόνος της απώλειας ενός παιδιού, ακόμα και εν ζωή, είναι συχνά συγκρίσιμος με τον πόνο του θανάτου.
Η σύγκρουση κοσμικής και πνευματικής αλήθειας
Ένα από τα βασικά σημεία τριβής, όπως αποκαλύφθηκε από την κυρία Λιονάκη, είναι το ζήτημα της ειλικρίνειας. Η μητέρα ισχυρίζεται ότι η κόρη της την εξαπάτησε σχετικά με τις προθέσεις της να γίνει μοναχή. «Μου έλεγε ψέματα ότι δε θα γίνει καλόγρια,» ανέφερε χαρακτηριστικά. Αυτό εγείρει ένα σημαντικό θεολογικό και ηθικό ερώτημα: μπορεί το ψέμα να δικαιολογηθεί στο όνομα μιας θρησκευτικής κλήσης; Η ίδια η κυρία Λιονάκη το αρνείται κατηγορηματικά, τονίζοντας ότι, «Υποτίθεται κάποια που πάει να γίνει καλόγρια, είναι παιδί του Θεού και το παιδί του Θεού δεν λέει ψέματα. Άρα αυτά τα παιδιά δεν είναι του Θεού.»
Μοναχισμός και κοινωνική προσφορά: Μια διαφορετική προσέγγιση
Η κυρία Λιονάκη έθεσε επίσης προβληματισμούς σχετικά με την πρακτική εφαρμογή των χριστιανικών αρχών εντός του μοναχισμού, όπως το βιώνει η ίδια. Συγκεκριμένα, αμφισβήτησε την επιλογή της κόρης της να διδάσκει εντός του μοναστηριού, ενώ, όπως υποστηρίζει, θα μπορούσε να προσφέρει τις γνώσεις της (ως φιλόλογος γλωσσολόγος με γνώση ξένων γλωσσών, δεξιότητες που η ίδια χρηματοδότησε) σε πιο κοινωνικά ευαίσθητους τομείς:
- «Γιατί εδώ δεν είχε ορφανοτροφεία να πάει να διδάξει;»
- «Δεν υπάρχουν χήρες με ορφανά;»
- «Ο Θεός είπε να αγαπάς τον συνάνθρωπό σου σαν τον εαυτό σου, να βοηθάς φτωχούς, να πας σε αρρώστους, σε γηροκομεία…»
Αυτή η τοποθέτηση αντανακλά μια κοσμική προσέγγιση της θρησκευτικής αφοσίωσης, όπου η κοινωνική προσφορά και η ενεργός βοήθεια προς τους συνανθρώπους θεωρούνται ύψιστες εκφράσεις πίστης, ίσως και πέραν των αυστηρών μοναχικών πρακτικών.
Η απώλεια της ταυτότητας: «Αυτή που είναι εκεί δεν είναι το παιδί μου»
Η πιο σκληρή, ίσως, δήλωση της μητέρας συνοψίζεται στην εξής φράση: «Αυτή που είναι εκεί δεν είναι το παιδί μου, το παιδί μου δεν ήταν έτσι!». Αυτή η έκφραση αποτυπώνει την αίσθηση ότι η πρώην ηθοποιός Ναταλία Λιονάκη έχει “χαθεί” και έχει αντικατασταθεί από μια εντελώς διαφορετική οντότητα, τη μοναχή Φεβρωνία. Η αλλαγή στη συμπεριφορά της κόρης της, η οποία, σύμφωνα με την ίδια, ξεκίνησε από τη στιγμή που εντάχθηκε στο μοναστήρι, έχει δημιουργήσει ένα ανυπέρβλητο χάσμα.
Η κυρία Λιονάκη κλείνει τις δηλώσεις της με έναν σπαρακτικό παραλληλισμό: «Όταν το παιδί σου πεθαίνει, έχεις έναν τάφο και πας και κλαις, όταν το παιδί σου είναι εκεί, που; Ποιος; Τι;» Αυτή η rhetorical ερώτηση αναδεικνύει την τραγικότητα της κατάστασης για έναν γονέα που βλέπει το παιδί του να απομακρύνεται τόσο ριζικά, χωρίς να υπάρχει ένα συγκεκριμένο “σημείο” πένθους ή αναφοράς.
Η συγκεκριμένη υπόθεση, πέρα από το προσωπικό δράμα, αναδεικνύει τις πολυπλοκότητες των σχέσεων, των προσωπικών επιλογών και της ερμηνείας της πνευματικότητας στη σύγχρονη κοινωνία.