Σε μια σπάνια και αποκαλυπτική συνέντευξη, ο διακεκριμένος σκηνοθέτης Νίκος Καραθάνος φωτίζει τις απαρχές της καλλιτεχνικής του διαδρομής, αποκαλύπτοντας την καθοριστική επίδραση και τη βαθιά ανθρώπινη σχέση που τον συνέδεε με τον αείμνηστο θρύλο του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, Νίκο Κούρκουλο.

Νίκος Καραθάνος: Η Πρώτη «Σκηνοθετική Βάπτιση» από τον Νίκο Κούρκουλο

Ο Νίκος Καραθάνος, ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους και επιδραστικούς σκηνοθέτες της σύγχρονης ελληνικής θεατρικής σκηνής, μίλησε με συγκίνηση και ειλικρίνεια στην τηλεοπτική εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ, αναφερόμενος στην πρώτη του ουσιαστική επαφή με τον κόσμο της σκηνοθεσίας και στον άνθρωπο που του άνοιξε αυτή την πόρτα: τον Νίκο Κούρκουλο.

Η αφήγηση του Καραθάνου αναδεικνύει μια σχέση που υπερέβαινε κατά πολύ τα όρια της επαγγελματικής συνεργασίας, φανερώνοντας την πατρική, σχεδόν, στοργή που έτρεφε ο Κούρκουλος για τον νεαρό τότε δημιουργό. «Ο Νίκος Κούρκουλος με αγαπούσε», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Καραθάνος, υπογραμμίζοντας την ιδιαίτερη πνευματική σύνδεση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους. Αυτή η σπάνια μαρτυρία υπογραμμίζει όχι μόνο την γενναιοδωρία του Κούρκουλου ως μέντορα, αλλά και την οξυδέρκειά του να αναγνωρίσει και να επενδύσει σε ένα ανερχόμενο ταλέντο.

Η συνέντευξη αποκάλυψε χαρακτηριστικά περιστατικά που σκιαγραφούν το βάθος αυτής της σχέσης:

• Κατά την πρώτη τους συνάντηση, ο Νίκος Κούρκουλος, σε μια κίνηση ασυνήθιστη για την ιδιότητά του, άφησε την καρέκλα του και κάθισε στο πάτωμα, προκειμένου να συνομιλήσει σε πιο οικείο επίπεδο με τον Καραθάνο και τη φίλη του, Έλλη. Αυτή η πράξη συμβόλιζε την άμεση και ανεπιτήδευτη προσέγγισή του.
• Ο Κούρκουλος επέδειξε συνέπεια και αφοσίωση στην υποστήριξη του Νίκου Καραθάνου, παρακολουθώντας τακτικά παραστάσεις του στο Εθνικό Θέατρο, ακόμη και σε στιγμές που ο νεαρός σκηνοθέτης αντιμετώπιζε προκλήσεις. Η παρουσία του λειτουργούσε ως εμψύχωση και επιβεβαίωση.
• Σε μια νυχτερινή στιγμή, ο Κούρκουλος προσέφερε την απόλυτη παρηγοριά και προστασία, ρωτώντας με ειλικρινές ενδιαφέρον: «Ποιος σε πείραξε, αγόρι μου; Εγώ είμαι εδώ». Μια φράση που αποτυπώνει την αμέριστη συμπαράσταση και τη θέλησή του να λειτουργήσει ως στήριγμα.

Αυτά τα περιστατικά δεν είναι απλές αναμνήσεις, αλλά κομμάτια ενός παζλ που συνθέτουν την εικόνα μιας καθοριστικής φιλίας και μέντοριγνκ, από έναν καλλιτέχνη που δεν ήταν απλώς ηθοποιός, αλλά και διορατικός άνθρωπος του θεάτρου, όπως ο Κούρκουλος, ο οποίος διετέλεσε επί σειρά ετών Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Η Καθοριστική Σημασία της Πρώτης Ευκαιρίας για την Θεατρική Πορεία του Καραθάνου

Η πρόταση του Νίκου Κούρκουλου δεν ήταν απλώς μια ευκαιρία σκηνοθεσίας, αλλά το έναυσμα για την επαγγελματική πορεία του Νίκου Καραθάνου και τη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του ταυτότητας. Μέσα από αυτή την «πρώτη δουλειά», ο Καραθάνος δεν απέκτησε μόνο πρακτική εμπειρία, αλλά, όπως ο ίδιος τονίζει, κληρονόμησε το πάθος, την αφοσίωση και τη βαθιά κατανόηση της αξίας του ελληνικού θεάτρου. Αυτή η εμπειρία δεν ήταν μόνο τεχνική, αλλά και πνευματική, μεταλαμπαδεύοντας τις αρχές και τις αξίες ενός ολόκληρου θεατρικού κόσμου. Η εξέλιξη του Καραθάνου σε μία από τις σημαντικότερες και πλέον αναγνωρίσιμες φωνές της σύγχρονης ελληνικής σκηνοθεσίας, με έργα που συχνά διακρίνονται για την πρωτοτυπία, την ποιητικότητα και την βαθύτητα τους, οφείλει πολλά σε αυτό το αρχικό ερέθισμα και την υποστήριξη που έλαβε από τον Κούρκουλο.

Μία Γνωριμία που Άλλαξε την Πορεία ενός Σκηνοθέτη και Ενέπνευσε τον Καλλιτεχνικό Κόσμο

Η ιστορία της γνωριμίας και της βαθιάς φιλίας μεταξύ του Νίκου Καραθάνου και του αείμνηστου Νίκου Κούρκουλου αποτελεί κάτι περισσότερο από μια προσωπική ανάμνηση. Είναι μια ενδεικτική αφήγηση της σημασίας της πνευματικής κληρονομιάς και της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης στον χώρο της τέχνης. Αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο η προσωπική επαφή, η ειλικρινής μέντορινγκ και η ανιδιοτελής υποστήριξη μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους, να διαπλάσουν ταλέντα και να συμβάλουν καθοριστικά στην εξέλιξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η κληρονομιά του Κούρκουλου, μέσα από τέτοιες σχέσεις, συνεχίζει να επηρεάζει και να εμπνέει τη νέα γενιά καλλιτεχνών, επιβεβαιώνοντας τη διαχρονική αξία όχι μόνο του έργου, αλλά και του ήθους του.