Μια σπάνια και ειλικρινής τηλεοπτική εξομολόγηση έκανε ο Γιώργος Κιμούλης, ανοίγοντας την καρδιά του για το κίνημα #metoo και τις προσωπικές του εμπειρίες στον χώρο του θεάτρου, πέντε χρόνια μετά την έναρξή του.
Η άγνωστη πλευρά του Γιώργου Κιμούλη και το κίνημα #metoo
Στην εκπομπή «Καλύτερα αργά» με την Αθηναΐδα Νέγκα, ο καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης μίλησε ανοιχτά για τις προκλήσεις που αντιμετώπισε μέσα στη θεατρική κοινότητα και την επίδραση της εξουσίας στην προσωπική του συμπεριφορά.
Η δύναμη της εξουσίας και η ανάγκη για συγγνώμη
Ο ίδιος παραδέχτηκε πως η θέση του θιασάρχη τον είχε παρασυρθεί, ωστόσο τόνισε πως πάντα προσπαθούσε να παραμείνει ευγενικός και σεμνός, γνωρίζοντας πότε χρειάζεται να απολογηθεί ειλικρινά.
«Ο ρόλος του σκηνοθέτη έχει χαρακτηριστικά εξουσίας και όχι πάντα μπορείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου, αλλά το σημαντικό είναι να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και να ζητάς συγγνώμη με πράξεις», υπογράμμισε ο Κιμούλης.
Οι δυσκολίες στην καριέρα του ηθοποιού: ταλέντο, τύχη και αντοχή
Με έμφαση στα λόγια του, ο ηθοποιός εξήγησε πως η επιτυχία δεν βασίζεται μόνο στο ταλέντο αλλά και στην τύχη και την αντοχή απέναντι στην χυδαιότητα και την κακοποίηση που μπορεί να συναντήσει κανείς στον καλλιτεχνικό χώρο.
Επισήμανε πως αυτή η χυδαιότητα συνήθως προέρχεται και από άτομα εκτός θεάτρου, γεγονός που προσθέτει μεγαλύτερη δυσκολία στην επαγγελματική ζωή.
Η δημόσια συζήτηση για τα περιστατικά κακοποίησης στο θέατρο
Σε ανοιχτή συζήτηση με την παρουσιάστρια, ο Κιμούλης τόνισε πως τα ονόματα των εμπλεκόμενων σε τέτοια περιστατικά είναι συχνά γνωστά στους ίδιους τους ανθρώπους του χώρου και η δημοσιοποίηση τους δεν είναι εύκολη υπόθεση.
«Αν εμείς ήμασταν στη θέση των θυμάτων, θα είχαμε αποκαλύψει και εμείς τα δικά σας ονόματα», σχολίασε με νόημα, δείχνοντας πως η σιωπή πολλές φορές είναι κι αυτή μια μορφή επιβίωσης.
Η τάση για αλλαγή μέσα από την αυτοκριτική
Κλείνοντας, ο Γιώργος Κιμούλης αναφέρθηκε στη σημασία του αυτοστοχασμού και της συνεχούς βελτίωσης, τονίζοντας πως η προσωπική του πορεία χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να είναι δίκαιος και ευγενικός, ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες εργασίας.
Η συζήτηση αυτή προσφέρει μια πολύτιμη ματιά στην πραγματικότητα της θεατρικής σκηνής και ταυτόχρονα αποκαλύπτει την ανάγκη για συνεχή διάλογο και αλλαγή μέσα στον πολιτιστικό χώρο.