Ο Αλέκος Συσσοβίτης, ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους και ταλαντούχους Έλληνες ηθοποιούς, μοιράζεται τις σκέψεις του για την ουσία της υποκριτικής, την εξέλιξη των τηλεοπτικών κωμωδιών και την κρίση που διέπει την τέχνη στο σύγχρονο τοπίο.
Η Αναζήτηση της Αυθεντικότητας στην Υποκριτική Τέχνη
Η πορεία του Αλέκου Συσσοβίτη στην ελληνική τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο χαρακτηρίζεται από ποικιλία ρόλων, που εκτείνονται από την αμιγώς κωμική διάσταση έως το βαθύ δράμα. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο ίδιος, η προτίμησή του δεν εδράζεται σε συγκεκριμένο είδος, αλλά στην ίδια την ουσία της υποκριτικής τέχνης. «Δεν ξεχωρίζω ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Αυτό που αγαπώ βαθιά είναι η αυθεντική υποκριτική τέχνη, όχι η επιφανειακή υποκρισία», δηλώνει χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας την αποστροφή του προς το «κάμωμα» που, κατά την άποψή του, υποβαθμίζει το επίπεδο των τηλεοπτικών παραγωγών. Αυτή η θέση αντικατοπτρίζει μια αυξανόμενη ανησυχία στον καλλιτεχνικό κόσμο για την ποιότητα και την ειλικρίνεια της απόδοσης, έναντι της απλής διεκπεραίωσης ρόλων.
«Είσαι το Ταίρι μου»: Μια Διαχρονική Επιτυχία και ο Απόηχός της
Η αναφορά στην εμβληματική σειρά «Είσαι το ταίρι μου» είναι αναπόφευκτη όταν συζητάμε για την καριέρα του Αλέκου Συσσοβίτη. Η συμμετοχή του σε αυτή τη θρυλική παραγωγή, που καθήλωσε το ελληνικό κοινό και εξακολουθεί να θεωρείται σημείο αναφοράς για την τηλεοπτική κωμωδία, αποτελεί πηγή υπερηφάνειας και ευγνωμοσύνης για τον ηθοποιό. «Νιώθω υπερήφανος και ευγνώμων για αυτή τη μοναδική εμπειρία», αναφέρει, προσθέτοντας ότι η επιτυχία της σειράς δεν ήταν απλώς θέμα τύχης, αλλά αποτέλεσμα «προετοιμασίας και μερακιού». Το σχόλιο, ωστόσο, ότι «δέκα χρόνια μετά, δεν έχουμε δει ανάλογες επιτυχίες στην ελληνική τηλεόραση» θέτει ένα καίριο ερώτημα σχετικά με την παραγωγικότητα και την ποιότητα των σύγχρονων ελληνικών σειρών.
Η Υποχώρηση του Γέλιου: Αίτια και Συνέπειες στις Κωμωδίες
Η ανάλυση του Αλέκου Συσσοβίτη για την κάμψη της απήχησης των τηλεοπτικών κωμωδιών στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, καθώς συνδέει την καλλιτεχνική παραγωγή με την κοινωνικοοικονομική κατάσταση. «Μετά τη δεκαετία του 2000, και ιδιαίτερα μετά την κρίση, το γέλιο εξαφανίστηκε από την καθημερινότητά μας, επηρεάζοντας αρνητικά και τις κωμωδίες», παρατηρεί. Αυτή η διαπίστωση αποκτά παγκόσμιες διαστάσεις, καθώς ο ηθοποιός επισημαίνει πως «η παγκόσμια πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολη και ταυτόχρονα λιγότερο αστεία». Είναι μια ουσιαστική παραδοχή ότι η τέχνη, και δη η κωμωδία, λειτουργεί ως καθρέφτης της κοινωνίας. Η «τέχνη του 2025», όπως την περιγράφει, αντανακλά μια ανθρωπότητα που βρίσκεται σε «κρίση και δυσκολίες», καθιστώντας την παραγωγή αυθεντικού γέλιου μια δύσκολη, αλλά ίσως πιο αναγκαία, πρόκληση.
Το Μέλλον της Υποκριτικής και η Εντολή για Ποιότητα
Το όραμα του Αλέκου Συσσοβίτη για το μέλλον της υποκριτικής και, κατ’ επέκταση, των τηλεοπτικών σειρών, είναι ξεκάθαρο και επικεντρώνεται στην ποιότητα και την αυθεντικότητα. Η επαναφορά του αυθεντικού γέλιου και των ποιοτικών παραγωγών μπορεί να λειτουργήσει ως ένα είδος «αντίδοτου» στην παρούσα κρίση που βιώνουμε ως κοινωνία. Ο ίδιος τονίζει τη σημασία:
* Της αυθεντικότητας στις τηλεοπτικές παραγωγές, έναν τομέα όπου η «επιφανειακή υποκρισία» πρέπει να εκλείψει προς όφελος του ουσιαστικού ταλέντου.
* Του ρόλου που μπορούν να διαδραματίσουν οι καλές σειρές και η αυθεντική κωμωδία ως μέσο ανακούφισης και ψυχαγωγίας σε περιόδους κρίσης.
* Της ευθύνης που φέρουν οι ηθοποιοί και οι παραγωγοί να στηρίξουν έργα που σέβονται όχι μόνο τον θεατή αλλά και την ίδια την καλλιτεχνική αξία.
Εν κατακλείδι, οι προβληματισμοί του Αλέκου Συσσοβίτη ξεπερνούν τα όρια της προσωπικής του εμπειρίας, αποτελώντας μια ευρύτερη κριτική πάνω στην κατεύθυνση της ελληνικής τηλεόρασης, αλλά και μια πρόσκληση για επιστροφή στις ρίζες της αυθεντικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.