Τέσσερα χρόνια μετά την απώλεια του συζύγου της, Άκη Τσοχατζόπουλου, η Βίκυ Σταμάτη «σπάει» τη σιωπή της, εξομολογούμενη τον ανείπωτο πόνο, αλλά και την αιώνια αγάπη που τη συνδέει με τον εκλιπόντα πρώην υπουργό.
Η εξομολόγηση της Βίκυς Σταμάτη για τον Άκη Τσοχατζόπουλο
Σε μια συνέντευξη-κατάθεση ψυχής, η Βίκυ Σταμάτη αναφέρθηκε στην επέτειο των τεσσάρων ετών από τον θάνατο του Άκη Τσοχατζόπουλου. Η απώλεια του ανθρώπου που μοιράστηκε μαζί του τη ζωή της και απέκτησε παιδί, παραμένει μια ανεπούλωτη πληγή για την ίδια και τον γιο τους, καθώς σημάδεψε ανεξίτηλα την προσωπική τους ιστορία.
Η κ. Σταμάτη, με λόγια βαθιάς συγκίνησης και ειλικρίνειας, απευθύνθηκε στον αποθανόντα σύζυγό της, χρησιμοποιώντας εκφράσεις που αποκαλύπτουν το μέγεθος της απώλειας και τη διαρκή παρουσία του στη ζωή της:
- «4 χρόνια χωρίς εσένα… κι όμως η καρδιά μου συνεχίζει να σε αναζητά σε κάθε στιγμή της ημέρας.»
- «Ο χρόνος έφερε αλλαγές, σε εποχές και ανθρώπους, μα δεν κατάφερε ποτέ να σβήσει την παρουσία σου μέσα μου.»
Μία απουσία που γίνεται «σιωπή» και «παρηγοριά»
Η περιγραφή της απουσίας του Άκη Τσοχατζόπουλου από τη Βίκυ Σταμάτη δεν είναι απλώς μια διαπίστωση, αλλά μια βαθιά υπαρξιακή εμπειρία. Η απουσία μετατρέπεται σε «σιωπή» που τη συνοδεύει, μια σιωπή που άλλοτε είναι «βαριά», άλλοτε «γλυκιά», σαν ψίθυρος που της θυμίζει μια αληθινή αγάπη. Αυτή η παράδοξη συνύπαρξη πόνου και παρηγοριάς αποτυπώνει την πολυπλοκότητα του πένθους:
- «Μαθαίνω να ζω μαζί της [της σιωπής], να βρίσκω τη δύναμη μέσα στη μνήμη σου, να χαμογελώ στις εικόνες μας που φυλάω ως θησαυρό.»
- «Σε κουβαλάω στα όνειρά μου, στη σκέψη μου, ακόμα και στις απλές καθημερινές συνήθειες – ένα βλέμμα στον ουρανό, ένα κερί που ανάβω, μια κουβέντα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.»
- «Είσαι εκεί. ΑΟΡΑΤΟΣ μα παρών.»
Αυτά τα λόγια αναδεικνύουν την ικανότητα της ανθρώπινης ψυχής να διαχειρίζεται την απώλεια, μετατρέποντας τη θλίψη σε μια μορφή συνεχούς αγάπης και μνήμης, η οποία διατηρεί τη σύνδεση με το πρόσωπο που έφυγε.
Η αιώνια αγάπη και το «δώρο» του γιου τους
Η Βίκυ Σταμάτη τονίζει ότι η αγάπη τους δεν χάθηκε με τον χρόνο ή τον θάνατο, αλλά ενσωματώθηκε στην ψυχή της. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας οδηγεί σε ένα σημείο καμπής, όπου ο πόνος υποχωρεί μπροστά στην ευγνωμοσύνη. Το μεγαλύτερο «δώρο» από τον Άκη Τσοχατζόπουλο είναι, όπως υπογραμμίζει, ο γιος τους, η ζωντανή απόδειξη της κοινής τους ζωής.
- «Η αγάπη μας δεν χάθηκε στο χρόνο, ούτε με το θάνατο. Έγινε κομμάτι της ψυχής μου.»
- «Καθώς περνούν τα χρόνια, συνειδητοποιώ πως αυτό που μένει δεν είναι ο πόνος, αλλά η ευγνωμοσύνη για το πολυτιμότερο δώρο σου, το γιο μας.»
- «Για όσα ζήσαμε, για όσα μοιραστήκαμε, για όσα μας έμαθες κοντά σου.»
Η εξομολόγηση ολοκληρώνεται με μια υπόσχεση αιώνιας αγάπης, φανερώνοντας την ελπίδα και τη δύναμη που αντλεί από τη μνήμη του συζύγου της και την παρουσία του παιδιού τους:
«Τέσσερα χρόνια χωρίς εσένα στη γη… και μια ολόκληρη αιωνιότητα που θα σε κουβαλώ στη καρδιά μου. Με αγάπη αιώνια Βίκυ.»
Η συνέντευξη αυτή όχι μόνο φέρνει στο φως τις προσωπικές στιγμές της Βίκυς Σταμάτη, αλλά προσφέρει και μια βαθιά ματιά στην ανθρώπινη εμπειρία του πένθους, της μνήμης και της διαρκούς αγάπης, αναδεικνύοντας τις πολύπλοκες διαστάσεις των ανθρώπινων σχέσεων και της διαχείρισης της απώλειας.