Η γνωστή σχεδιάστρια μόδας Χριστίνα Κοντοβά ανοίγει την καρδιά της, μοιραζόμενη την οδύσσεια της μητρότητας στην Ουγκάντα εν μέσω πανδημίας και τις προκλήσεις της μονογονεϊκής οικογένειας με την κόρη της, Ada.
Η Οδύσσεια στην Ουγκάντα: 13 Μήνες Μοναξιάς και Μητρότητας
Η Χριστίνα Κοντοβά, μία προσωπικότητα με διακριτή θέση στον χώρο της μόδας, προσκλήθηκε στην εκπομπή της ΕΡΤ «Πρωίαν σε είδον» την Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου, προσφέροντας μία σπάνια ματιά στην προσωπική της ζωή. Ειδικότερα, η συζήτηση επικεντρώθηκε στην περίοδο των 13 μηνών που έζησε στην Ουγκάντα, ένα ταξίδι ζωής που ανέλαβε αποκλειστικά για την υιοθεσία της κόρης της, Ada.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, η Κοντοβά αποκάλυψε τις βαθύτερες προκλήσεις αυτής της εμπειρίας, τονίζοντας ιδιαίτερα το αίσθημα της μοναξιάς. «Το πιο δύσκολο ήταν η μοναξιά και το να γίνεσαι γονιός τόσο μακριά από αυτό που σου είναι γνώριμο», δήλωσε χαρακτηριστικά. Η απόσταση από το οικείο περιβάλλον –τους γονείς, τις αδελφές, τον κοινωνικό της κύκλο και το σπίτι της– εντάθηκε από τις συνθήκες της πανδημίας του COVID-19. Αυτό το γεγονός περιόρισε δραματικά τις επισκέψεις από συγγενείς και φίλους, καθιστώντας την εμπειρία ακόμη πιο απομονωτική.
Παρ’ όλες τις δυσκολίες, η σχεδιάστρια υπογράμμισε ότι η Ουγκάντα έχει πλέον μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της. «Είχα και πολύ όμορφες στιγμές στην Ουγκάντα, είναι μια χώρα που την θεωρώ και πατρίδα μου», σημείωσε, αναδεικνύοντας την προσωπική της σύνδεση με τον τόπο που σηματοδότησε την αρχή της μητρότητας της. Η Ουγκάντα, ως κεντρικός κόμβος για διεθνείς υιοθεσίες, παίζει σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια κοινότητα, αν και οι διαδικασίες συχνά χαρακτηρίζονται από γραφειοκρατία και χρονική καθυστέρηση.
Η Επιλογή του Δημόσιου Σχολείου: Μια Συνειδητή Απόφαση
Ένα άλλο κομβικό σημείο της συζήτησης ήταν η απόφαση της Χριστίνας Κοντοβά να εγγράψει την Ada σε δημόσιο σχολείο. Η απόφαση αυτή, όπως η ίδια ανέφερε, ήταν μία από τις πιο δύσκολες που χρειάστηκε να λάβει, προκαλώντας μάλιστα αντιδράσεις από το στενό της περιβάλλον. Ωστόσο, η Κοντοβά υπερασπίστηκε την επιλογή της με σθένος, επικαλούμενη την ιδιότητά της ως μονογονεϊκή οικογένεια.
«Είμαι μια μονογονεϊκή οικογένεια και αυτές τις αποφάσεις θα τις πάρω μόνη μου. Αυτό είναι και το πιο σκληρό στη δική μου φάση, το μονογονεϊκό είναι σκληρό πράγμα», εξήγησε, αναδεικνύοντας τις πιέσεις και την ευθύνη που συνοδεύουν τη μοναχική ανατροφή ενός παιδιού. Παράλληλα, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της για το δίκτυο υποστήριξης που διαθέτει, τόσο από φίλους με παιδιά όσο και από την οικογένειά της.
Η επιλογή του σχολείου δεν βασίστηκε σε προκαταλήψεις υπέρ του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα, αλλά στην ποιότητα της εκπαίδευσης και στο περιβάλλον. «Πήρα την απόφαση αυτή γιατί έχουμε δίπλα από το σπίτι ένα πάρα πολύ καλό σχολείο, μικρό σχολείο. Στην τάξη είναι 15 παιδάκια, τα οποία τα ξέραμε από τη γειτονιά. Δεν είμαι υπέρ του δημόσιου ή υπέρ του ιδιωτικού, είμαι υπέρ του καλού σχολείου», τόνισε, υπογραμμίζοντας τη σημασία του μικρού μεγέθους της τάξης και της εξοικείωσης με τους συμμαθητές ως παράγοντες που συμβάλλουν σε ένα θετικό μαθησιακό περιβάλλον.
Μονογονεϊκή Οικογένεια στην Ελλάδα: Προκλήσεις και Υποστήριξη
Η περίπτωση της Χριστίνας Κοντοβά αναδεικνύει τις πολυπλοκότητες που αντιμετωπίζουν οι μονογονεϊκές οικογένειες στην Ελλάδα. Σύμφωνα με πρόσφατα στατιστικά στοιχεία, ένα σημαντικό ποσοστό των ελληνικών νοικοκυριών ανήκει σε αυτή την κατηγορία, με τις μητέρες να αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των μονογονέων. Οι προκλήσεις είναι πολλαπλές:
* Οικονομική επιβάρυνση: Η έλλειψη δεύτερου εισοδήματος συχνά οδηγεί σε οικονομικές δυσκολίες.
* Κοινωνική απομόνωση: Η απουσία συντρόφου και οι αυξημένες ευθύνες μπορεί να οδηγήσουν σε περιορισμένες κοινωνικές επαφές.
* Ψυχολογικές πιέσεις: Ο μονογονεϊκός ρόλος επιφέρει σημαντικό άγχος και πίεση στην καθημερινότητα.
Παρά τις προκλήσεις, υπάρχουν οργανώσεις και πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην υποστήριξη των μονογονεϊκών οικογενειών, προσφέροντας ψυχολογική στήριξη, νομικές συμβουλές και οικονομική βοήθεια. Η εμπειρία της Κοντοβά υπογραμμίζει την ανάγκη για ευρύτερη κοινωνική αναγνώριση και θεσμική υποστήριξη προς αυτές τις οικογένειες.
Η αφήγηση της Χριστίνας Κοντοβά προσφέρει ένα πολύτιμο παράθυρο στις προσωπικές θυσίες και τις συνειδητές επιλογές που συνδέονται με τη μητρότητα, ειδικά σε συνθήκες που αποκλίνουν από τα καθιερωμένα κοινωνικά πρότυπα. Η εμπειρία της στην Ουγκάντα και η απόφασή της για το σχολείο της Ada αποτελούν παράδειγμα αφοσίωσης και αυτοδιάθεσης.