Η Λίλιαν Αρχοντή, γνωστή ηθοποιός με μακρά πορεία στο θέατρο και την τηλεόραση, προσφέρει μια σπάνια ματιά στην προσωπική της ζωή, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τους θριάμβους της μονογονεϊκότητας, σε μια ειλικρινή συνέντευξη που εμβαθύνει στην εμπειρία της ως μητέρας στην Ελλάδα του τότε και του σήμερα.
Η Μοναχική Διαδρομή της Μητρότητας: Μια Μαρτυρία Αυτοθυσίας
Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στην εφημερίδα “OnTime” και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου, η καταξιωμένη ηθοποιός Λίλιαν Αρχοντή αφηγείται την προσωπική της διαδρομή ως μονογονέας. Η Αρχοντή βρέθηκε να αντιμετωπίζει τη μητρότητα μόνη της, καθώς ο χωρισμός της με τον πατέρα της κόρης της συνέβη στην αρχή της εγκυμοσύνης της. Η αφήγησή της αποτελεί μια ισχυρή μαρτυρία για τις δυσκολίες, αλλά και τις απροσδόκητες ομορφιές που μπορεί να κρύβει η μονογονεϊκή οικογένεια στην ελληνική κοινωνία.
«Ναι, είναι δύσκολο [να είσαι μονογονέας], αλλά όταν θυμάμαι εκείνα τα χρόνια… λέω: “Αχ, τι ωραία που ήταν τότε”», αναφέρει χαρακτηριστικά η Αρχοντή, υπογραμμίζοντας μια ίσως ανέλπιστη νοσταλγία για αυτή την απαιτητική περίοδο. Η ίδια επισημαίνει ότι «ήταν άλλες εποχές, πιο άνετες, και οικονομικά και επαγγελματικά», μια παρατήρηση που αντανακλά τις ευρύτερες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές που έχουν επηρεάσει την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, καθιστώντας ενδεχομένως ακόμη πιο δύσκολη τη μονογονεϊκότητα στη σημερινή εποχή.
Ο “Γλυκός Εφιάλτης” και η Απουσία του Πατέρα
Η Λίλιαν Αρχοντή δεν διστάζει να μιλήσει για τον «μεγάλο έρωτα» που έζησε με τον πατέρα της κόρης της, έναν έρωτα που δυστυχώς δεν κράτησε. «Χωρίσαμε από την αρχή της εγκυμοσύνης μου», δηλώνει, περιγράφοντας πώς βίωσε «την πιο όμορφη περίοδο της ζωής μιας γυναίκας» – την εγκυμοσύνη – εντελώς μόνη της. Η απουσία του συντρόφου της κατά τη διάρκεια αυτής της κομβικής περιόδου, στην οποία «αλλάζουν τα πάντα, το σώμα σου, ακούς και νιώθεις το μωράκι σου», αποτελεί ένα σημείο καμπής στην αφήγησή της.
Η στήριξη που είχε περιορίστηκε στη μητέρα της και σε «δύο-τρεις καλούς φίλους συναδέλφους», μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει την Αλίκη Κατσαβού, χαρακτηρίζοντάς την «σαν αδελφή μου», και τον Στέφανο Τσακιράκη. Ωστόσο, ακόμη και αυτοί οι κοντινοί άνθρωποι είχαν τις δικές τους επαγγελματικές υποχρεώσεις – «έκαναν πρόβες» – γεγονός που την άφηνε συχνά μόνη με την «κοιλίτσα» της. Η στιγμή που αδυνατούσε να βρει ταξί για να πάει στο μαιευτήριο με τη μητέρα της, αναδεικνύει την έλλειψη πρακτικής υποστήριξης που βίωσε. Περιγράφει την εμπειρία της ως «έναν πολύ γλυκό εφιάλτη», μια οξύμωρη φράση που αποτυπώνει το συναισθηματικό της βάθος: την ομορφιά της μητρότητας σε συνδυασμό με την αγωνία της μοναξιάς.
Η Επιλογή της Αποδοχής και η Δύναμη της Μητέρας
Ερωτηθείσα για την απουσία του πατέρα του παιδιού, η Αρχοντή σχολίασε με μια αξιοσημείωτη ωριμότητα και αποδοχή: «Εντελώς [αμέτοχος], παρόλο που ζήσαμε έναν παράφορο έρωτα». Πλέον, δεν νιώθει την ανάγκη να τον κατηγορήσει: «Θα αλλάξει κάτι; Όχι. Εγώ έζησα τις δυσκολίες… Αφού δεν άλλαξε η κατάσταση τότε, γιατί δεν ήθελα να είμαι μια μανούλα μόνη, τι να κάνω; Το δέχτηκα έτσι και πορεύτηκα ανάλογα».
Αυτή η δήλωση αναδεικνύει μια φιλοσοφία ζωής που επικεντρώνεται στο παρόν και στην ευτυχία του παιδιού της. Αντί για πικρία, η Λίλιαν Αρχοντή επιλέγει την αποδοχή και την προσηλωμένη πορεία, εστιάζοντας στο «δώρο Θεού» που της χάρισε η κόρη της, η οποία έχει πλέον μεγαλώσει και την κάνει να νιώθει υπερήφανη. Η συνέντευξη της Λίλιαν Αρχοντή αποτελεί μια σημαντική υπενθύμιση της ανθεκτικότητας των μονογονέων και της ανιδιοτελούς αγάπης που μπορεί να υπερβεί κάθε εμπόδιο, προσφέροντας ένα αισιόδοξο μήνυμα σε όσους αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις στην Ελλάδα και όχι μόνο.