Ο Brian Jackson, μια εμβληματική μορφή της jazz-funk, ετοιμάζεται για την πρώτη του συναυλία στην Αθήνα, στο Gazarte, την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου. Ο Αμερικανός πιανίστας και συνθέτης, γνωστός για τη συνεργασία του με τον Gil Scott-Heron, μιλάει για την προσμονή του να συναντήσει το ελληνικό κοινό, τις νέες του δουλειές και τις σκέψεις του για τη μουσική.

Η πρώτη φορά στην Ελλάδα και η σύνδεση με το κοινό

Δεν είχε ξαναβρεθεί ποτέ στην Ελλάδα, ούτε ως τουρίστας, ούτε επαγγελματικά. «Αυτή η συναυλία θα είναι η πρώτη στην Ελλάδα, κάτι που για μένα αποτελεί μια σημαντική στιγμή», λέει ο Jackson. Ανυπομονεί να συνδεθεί με το κοινό, έχοντας ακούσει για τη βαθιά εκτίμηση που υπάρχει στη χώρα μας για τη μουσική και τον πολιτισμό. Περισσότερες πληροφορίες για τη συναυλία μπορείτε να βρείτε εδώ.

Το αφιέρωμα στον Milton Nascimento και οι «Γέφυρες»

Φέτος κυκλοφόρησε το άλμπουμ του «Of Corners And Bridges», ένα έργο αφιερωμένο στον Βραζιλιάνο θρύλο Milton Nascimento. Ο Jackson περιγράφει τον Nascimento ως μια «κολοσσιαία φιγούρα», θαυμάζοντας το έργο του από τότε που πρωτοάκουσε βραζιλιάνικη μουσική. Η σύνδεσή του με τον Nascimento έγινε ακόμα πιο έντονη όταν συνειδητοποίησε πώς η μουσική του Βραζιλιάνου καλλιτέχνη συνδεόταν με το καλλιτεχνικό κίνημα κατά της δικτατορίας. Το άλμπουμ είναι διαθέσιμο εδώ.

Μάλιστα, υπήρχαν και συμπτώσεις: ο Nascimento είχε ένα κομμάτι ονόματι «Bridges», ενώ ο Jackson και ο Scott-Heron είχαν κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ με τον ίδιο τίτλο. Επιπλέον, ο Jackson είχε ένα τραγούδι «Corners» και ο Nascimento τον δίσκο «Clube Da Esquina» (Corners Club). Έτσι γεννήθηκε το «Of Corners And Bridges», ως φόρος τιμής στον Milton και τους συνεργάτες του, με στόχο να βρει την ισχυρότερη «γέφυρα» μεταξύ των διακριτών τους παραδόσεων.

Χιπ χοπ: Από την παράδοση των griot στο mainstream

Νωρίτερα μέσα στη χρονιά, ο Jackson κυκλοφόρησε και το «Now More Than Ever», το οποίο περιλαμβάνει μια νέα εκδοχή του «The Revolution Will Not Be Televised» του Gil Scott-Heron, με τη συμμετοχή του Black Thought των The Roots. Ο Jackson νιώθει βαθιά συνδεδεμένος με το χιπ χοπ, βλέποντας το ως συνέχεια της παράδοσης των griot της Δυτικής Αφρικής. Ακούστε το άλμπουμ εδώ.

Η μουσική που έφτιαξε με τον Gil Scott-Heron τη δεκαετία του ’70 έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του χιπ χοπ, ειδικά όσον αφορά την εστίαση σε κοινωνικά και προσωπικά ζητήματα, που μεταδίδονταν με ρυθμικό spoken word πάνω από τζαζ, soul και funk ρυθμούς. Πολλοί καλλιτέχνες του χιπ χοπ, όπως ο 2Pac και ο Kendrick Lamar, έχουν χρησιμοποιήσει δείγματα από τις δουλειές τους.

Ο Jackson υποστηρίζει την επέκταση του χιπ χοπ στο mainstream, καθώς πιστεύει ότι διαδίδει το μήνυμα σε ένα ευρύτερο κοινό. Παρόλο που αναγνωρίζει τις εμπορικές παγίδες, θεωρεί σημαντικό το γεγονός ότι μια νέα γενιά καλλιτεχνών χρησιμοποιεί το χιπ χοπ ως μέσο για να θίξει κοινωνικά ζητήματα, όπως έκαναν και οι ίδιοι.

Η τζαζ δεν πεθαίνει, εξελίσσεται

Το 2021, ο Jackson συμμετείχε στο project «Jazz Is Dead 8», συνεργαζόμενος με τον Adrian Younge και τον Ali Shaheed Muhammad. Ο τίτλος «Jazz Is Dead» είναι, όπως εξηγεί, μια «προβοκατόρικη ειρωνία». Δεν πιστεύει ότι υπάρχει κίνδυνος για τον «θάνατο» της τζαζ. Περισσότερα για το project εδώ.

«Η τζαζ εξελίσσεται συνεχώς, μεταλλάσσεται και βρίσκει καινούρια ζωή σε διαφορετικές μορφές», λέει. Ο μόνος κίνδυνος, κατά τη γνώμη του, προέρχεται από τα εταιρικά κεφάλαια που μπορεί να υποβιβάσουν την τζαζ σε ένα ιστορικό τέχνεργο. Πρωτοβουλίες όπως το «Jazz Is Dead» είναι σημαντικές γιατί συνδέουν τους θρυλικούς καλλιτέχνες με τους σύγχρονους δημιουργούς, δείχνοντας ότι το πνεύμα της τζαζ παραμένει ζωντανό και επίκαιρο.

Langston Hughes: Η έμπνευση από το Lincoln University

Η απόφαση του Jackson να φοιτήσει στο Lincoln University το 1969, όπου γνώρισε τον Gil Scott-Heron, επηρεάστηκε από την ιστορία του πανεπιστημίου ως μαύρου κολεγίου και από τους ήρωές του που είχαν φοιτήσει εκεί: τον Langston Hughes και τον Thurgood Marshall.

Ο Langston Hughes υπήρξε τρομερά σημαντικός για τον Jackson. Η ποίησή του, ριζωμένη στη ζωή και την κουλτούρα της αφροαμερικανικής εμπειρίας, αντήχησε βαθιά μέσα του. «Διέθετε ισχύ και αλήθεια, μα την ίδια στιγμή ήταν φτιαγμένη και με τόση ομορφιά», αναφέρει. Αυτή η σύνδεση παραμένει ισχυρή, με τον Jackson να τον βλέπει ως έναν γίγαντα που χρησιμοποίησε την τέχνη του για να μιλήσει στην ψυχή ενός λαού.

Η σχέση με τον Gil Scott-Heron: Συγχώρεση και θεραπεία

Η δεκαετής συνεργασία του Jackson με τον Gil Scott-Heron είναι ένα θέμα που συχνά αναφέρεται στις συνεντεύξεις του. Παρά τις επαγγελματικές και δημιουργικές διαφορές που οδήγησαν στη ρήξη τους το 1980, ο Jackson βλέπει τον Scott-Heron ως αδελφό.

«Φυσικά και ήμουν θυμωμένος», παραδέχεται. Οι νομικές και οικονομικές διαμάχες που ακολούθησαν του δημιούργησαν μεγάλες δυσκολίες. Ωστόσο, πιστεύει ότι «δεν γίνεται να ξεχάσω όσα συνέβησαν, αλλά μπορώ να συγχωρέσω. Και είναι θεραπευτικό να συγχωρείς». Το 1998, όταν ξαναπεριοδεύσανε για ένα μικρό διάστημα, είχαν να μιλήσουν πάνω από 10 χρόνια. Ο Jackson το είδε ως ευκαιρία να δει τι έκανε ο Scott-Heron και προσπάθησε να αναζωπυρώσει τη δημιουργική τους φλόγα, χωρίς επιτυχία. Η προσπάθεια αυτή, όμως, ήταν σημαντική για τον ίδιο.

«Winter In America»: Ένα διαχρονικό ορόσημο

Το «Winter In America» (1974) θεωρείται από πολλούς το καλύτερο άλμπουμ της συνεργασίας τους. Ο Jackson δεν περίμενε να δημιουργήσει ένα ορόσημο, αλλά πιστεύει ότι η επιτυχία του οφείλεται στο ότι πολλοί άνθρωποι βρήκαν ένα σημείο επαφής με αυτό, το οποίο εξακολουθεί να αντηχεί στις επόμενες γενιές. Διαβάστε περισσότερα για το άλμπουμ εδώ.

Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε μια περίοδο κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά την οποία η χώρα συνταράχθηκε από μια «βαθιά διάψευση προσδοκιών», όπως την αποκαλούσε ο Gil. Οικονομικά, δεν υπήρχε δυνατότητα να προσλάβουν πολλούς συνεργάτες, και η εμπειρία του μέντορα και παραγωγού Robert Hosea «Jose» Williams ήταν καθοριστική. Το άλμπουμ αντικατόπτρισε το τραύμα του Πολέμου στο Βιετνάμ, ειδικά όσον αφορά τη μεταχείριση των μαύρων βετεράνων. «Κι αυτό δεν είναι κάτι που επέστρεψε με τον Ντόναλντ Τραμπ. Αντιθέτως, είναι κάτι που δεν έφυγε ποτέ», τονίζει ο Jackson, εξηγώντας γιατί παραμένει τόσο σημαντικό από γενιά σε γενιά.

Νέα ζωή στη νότια Γαλλία

Πρόσφατα, ο Brian Jackson μετακόμισε στη νότια Γαλλία, πραγματοποιώντας ένα σχέδιο που είχε με τη σύζυγό του, η οποία κατάγεται από εκεί. Παρόλο που είναι «παιδί» της Νέας Υόρκης, ο Jackson δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος της πόλης.

«Πήγα για πρώτη φορά στην εξοχή όταν ήμουν 12 ετών κι έβαλα τα κλάματα όταν γυρίσαμε στο Μπρούκλιν, γιατί μου άρεσε πολύ να βρίσκομαι ανάμεσα σε βουνά, δέντρα και τρεχούμενα νερά», θυμάται. Χάρη στο διαδίκτυο, διατηρεί τους οικογενειακούς και φιλικούς του δεσμούς και έχει τη δυνατότητα να ηχογραφεί και να συνεργάζεται σε όλο τον κόσμο. Η νότια Γαλλία του προσφέρει έναν τόπο γαλήνης και απλότητας, ένα «δώρο ανεκτίμητο για το συγκεκριμένο στάδιο της ζωής μου». Επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα του για περισσότερα.