Σε μια εποχή όπου οι τίτλοι και οι δημόσιες εικόνες συχνά επισκιάζουν την προσωπική έκφραση, ο Νικόλαος Ντε Γκρες αναδεικνύεται ως μια περίπτωση που αμφισβητεί τις συμβάσεις. Η πρόσφατη εμφάνισή του στην έκθεση Art Athina, καθώς και οι δηλώσεις του στο περιοδικό Real Life, φέρνουν στο προσκήνιο την επιθυμία ενός ανθρώπου να αναγνωριστεί πρωτίστως για το πάθος του για την τέχνη και όχι για την καταγωγή του ή τη φιλανθρωπική του δράση.
Η Καλλιτεχνική Ταυτότητα: Πέρα από τους Τίτλους
Ο Νικόλαος Ντε Γκρες, γνωστός στο ευρύ κοινό κυρίως μέσα από το έργο του με την Axion Hellas, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που παρέχει βοήθεια σε απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας, εκφράζει την έντονη επιθυμία του να αναγνωρίζεται πρωτίστως ως καλλιτέχνης. «Αυτό με εκφράζει, αυτό με σηκώνει από το κρεβάτι το πρωί και μου βάζει χαμόγελο στο στόμα», δηλώνει χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας την κεντρική θέση που κατέχει η τέχνη στην προσωπική του ζωή.
Αυτή η δήλωση δεν είναι απλώς μια προσωπική προτίμηση, αλλά σηματοδοτεί μια ευρύτερη τάση. (Analysis: Στην ελληνική κοινωνία, η απόσταση από την ενασχόληση με τις “υψηλές τέχνες” σε σχέση με την πολιτική ή την κοινωνική προσφορά αναδεικνύεται ως μια κίνηση αποδέσμευσης από προσδοκίες και στερεότυπα. Ενδεχομένως, αποτελεί και μια προσπάθεια για πιο αυθεντική έκφραση σε έναν χώρο λιγότερο φορτισμένο με ιστορικές αναφορές.)
“Νικόλαος. Σκέτο.”: Η Απόρριψη της Επισημότητας
Η αποστασιοποίηση από τίτλους και προσφωνήσεις αποτελεί κεντρικό πυλώνα της δημόσιας εικόνας που επιδιώκει. Όταν ερωτάται για τον τρόπο που συστήνεται, η απάντησή του είναι σαφής: «Νικόλαος. Σκέτο. Ούτε Νίκος, ούτε Νικόλας, ούτε Νικολάκης. Και σίγουρα όχι με τίτλους ή επώνυμα. Το δέχομαι από ευγένεια, αλλά δεν το επιδιώκω με τίποτα».
Αυτή η προσέγγιση αντικατοπτρίζει μια αυξανόμενη τάση στην σύγχρονη κοινωνία, όπου η αξία ενός ατόμου αναζητείται περισσότερο στην προσωπικότητα και την προσφορά του, παρά στην τυπική του θέση ή καταγωγή. (Analysis: Η ανάγκη για άμεση επικοινωνία και η απομυθοποίηση προσώπων με ιστορικό υπόβαθρο αποτελούν χαρακτηριστικό της μετα-βασιλικής εποχής στην Ελλάδα, όπου η ισότητα στην προσφώνηση ενισχύει το αίσθημα της κοινής ταυτότητας.)
Η Αποδοχή των Ελλήνων και το «Φιλότιμο»
Παρά την ιστορική βαρύτητα του ονόματός του, ο Νικόλαος Ντε Γκρες δηλώνει ότι αισθάνεται πλήρως αποδεκτός από τον κόσμο ως άνθρωπος. Αυτή η αποδοχή, όπως αναφέρει, συχνά συνοδεύεται από ένα χιουμοριστικό σχόλιο, καθώς «Με σταματούν στον δρόμο, μου μιλούν… αφού πρώτα μου ξεκαθαρίσουν ότι δεν ανήκουν σε συγκεκριμένη ιδεολογία». Η εμπειρία αυτή αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στην εξής ιστορία:
- Ένας κύριος τον προσέγγισε λέγοντάς του: «Είμαι εντελώς αντιβασιλικός, αλλά ξέρω τον εθελοντισμό που κάνετε και θέλω να σας συγχαρώ».
- Η απάντηση του Νικολάου Ντε Γκρες ήταν άμεση και χιουμοριστική: «Και εγώ αντιβασιλικός γινόμουν όταν με μάλωνε ο μπαμπάς!».
Πέρα από την προσωπική αναγνώριση, ο Νικόλαος Ντε Γκρες εκφράζει τον θαυμασμό του για ένα χαρακτηριστικό που θεωρεί έμφυτο στους Έλληνες: το φιλότιμο. Για να υποστηρίξει αυτή τη θέση, περιέγραψε ένα πρόσφατο περιστατικό στο κέντρο της Αθήνας:
«Περπατούσα πριν έξι μήνες με τη μητέρα μου στο Σύνταγμα, χτύπησα το κεφάλι μου και έπεσα. Σταμάτησε ένα ταξί, ένα μηχανάκι, ένα περιπολικό, βγήκε ο περιπτεράς… Κανείς δεν είχε προσέξει ποιος είμαι. Απλώς είδαν έναν άνθρωπο που έπεσε και έσπευσαν να βοηθήσουν. Αυτό δεν το βρίσκεις αλλού στον κόσμο», δήλωσε, αποδίδοντας μέγιστη αξία στην αυθόρμητη ανθρωπιά των Ελλήνων.
Η ιστορία αυτή αποτελεί ένα παράδειγμα της έμφυτης κοινωνικής αλληλεγγύης που συχνά παρατηρείται στην ελληνική κοινωνία, ακόμη και σε αστικά περιβάλλοντα. (Analysis: Το “φιλότιμο” ως έννοια είναι δύσκολο να μεταφραστεί ακριβώς σε άλλες γλώσσες, καθώς περιλαμβάνει στοιχεία τιμής, αξιοπρέπειας, γενναιοδωρίας και προθυμίας να βοηθήσει κανείς τον συνάνθρωπο χωρίς προσδοκία ανταλλάγματος. Η αναγνώριση του από ένα πρόσωπο με διεθνείς αναφορές υπογραμμίζει την παγκόσμια αξία του συγκεκριμένου χαρακτηριστικού.)
[Ενσωματωμένη φωτογραφία: ]