Ο σούπερ σταρ των Boston Celtics, Jayson Tatum, αποκαλύπτει τις δύσκολες στιγμές μετά τη ρήξη του αχίλλειου τένοντα τον Μάιο, τονίζοντας τη σημασία της επιλογής μη-οπιοειδών φαρμάκων για την ανακούφιση από τον πόνο και την αμέριστη στήριξη του οικογενειακού και φίλαθλου του περιβάλλοντος.

Η Στιγμή της Ρήξης: Ένας Εφιάλτης στο Γήπεδο

Η 12η Μαΐου του τρέχοντος έτους έμελλε να είναι μια μοιραία ημερομηνία για τον Jayson Tatum, τον δις χρυσό Ολυμπιονίκη και ηγέτη των Boston Celtics. Κατά τη διάρκεια ενός κρίσιμου αγώνα των NBA playoffs εναντίον των New York Knicks, ο Tatum υπέστη μια ρήξη στον αχίλλειο τένοντα. Η στιγμή της κάκωσης ήταν άμεση και ανατριχιαστική, όπως περιγράφει ο ίδιος στην Healthline:

«Ως μπασκετμπολίστες, καταλαβαίνουμε τις κινήσεις που σχετίζονται με συγκεκριμένους τραυματισμούς. Όταν έκανα την ώθηση, άκουσα ένα ‘ποπ’. Ένιωσα σαν κάποιος να με κλώτσησε, αλλά ήξερα ότι κανείς δεν ήταν πίσω μου», αφηγείται ο Tatum. «Αμέσως μόλις το άκουσα, έπεσα και άρπαξα τη γάμπα μου, και ήξερα τι είχε συμβεί».

Η άμεση χειρουργική επέμβαση ήταν αναπόφευκτη την επόμενη κιόλας ημέρα. Ωστόσο, η διαδικασία ανάρρωσης δεν ήταν καθόλου εύκολη, ειδικά όσον αφορά τη διαχείριση του μετεγχειρητικού πόνου.

Η Επιλογή της Ανακούφισης: Όχι στα Οπιοειδή

Ο Tatum μοιράστηκε την δυσάρεστη εμπειρία του με τα οπιοειδή αναλγητικά που του χορηγήθηκαν αρχικά:

«Όταν έκανα την επέμβαση, μου έδωσαν οπιοειδή για τον πόνο στις 8:00 μ.μ., και τα μεσάνυχτα, και μετά με ξύπνησαν ξανά στις 4:00 π.μ. Ένιωθα τόσο ναυτία και τόσο άρρωστος και εκτός τόπου. Είπα στον προπονητή μου ότι προτιμούσα να υπομείνω τον πόνο γιατί το φάρμακο που μου έδιναν με έκανε να νιώθω χειρότερα», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Αυτή η δυσάρεστη εμπειρία οδήγησε σε μια σημαντική αλλαγή στη στρατηγική διαχείρισης του πόνου του. Ο γιατρός του Tatum, Dr. Martin J. O’Malley, ορθοπεδικός χειρουργός στο Hospital for Special Surgery (HSS), τον καθοδήγησε σε μια εναλλακτική λύση: το Journavx, ένα μη-οπιοειδές αναλγητικό.

Πώς Λειτουργεί το Journavx: Μια Επιστημονική Προσέγγιση

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ οπιοειδών και μη-οπιοειδών αναλγητικών. Όπως εξηγεί ο Dr. O’Malley:

• Τα οπιοειδή ανακουφίζουν τον πόνο παρεμβαίνοντας στα νευρικά σήματα που μεταδίδουν τον πόνο από το σώμα στον εγκέφαλο. Παράλληλα, όμως, ενεργοποιούν το σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου, απελευθερώνοντας μεγάλες ποσότητες ντοπαμίνης, καθιστώντας τα δυνητικά εθιστικά.
• Το Journavx λειτουργεί διαφορετικά. «Μειώνει τα σήματα πριν φτάσουν στον εγκέφαλο και γίνουν αντιληπτά ως πόνος», αναφέρει ο O’Malley. «Λειτουργεί στο περιφερικό νευρικό σύστημα και δεν φτάνει ποτέ στον εγκέφαλο, επομένως δεν έχει κανένα κίνδυνο εθισμού».

Αυτή η προσέγγιση προσφέρει μια ασφαλέστερη εναλλακτική για ασθενείς που αναζητούν αποτελεσματική ανακούφιση από τον πόνο χωρίς τον κίνδυνο εθισμού. Ο Tatum, ο οποίος συνεργάζεται πλέον με τους παρασκευαστές του Journavx, επιβεβαιώνει την αποτελεσματικότητά του: «Μου συνταγογράφησε μη-οπιοειδές φάρμακο για μέτριο έως σοβαρό οξύ πόνο και για μένα πραγματικά βοήθησε. Αφαίρεσε τον πόνο», τόνισε.

Η Φυσιοθεραπεία: Κλειδί για την Επιστροφή στην Κορυφή

Η διαδικασία ανάρρωσης από ρήξη αχίλλειου τένοντα είναι μακρά και απαιτητική. Ο Tatum περιγράφει τις διάφορες φάσεις:

• Χειρουργείο.
• Αφαίρεση ραμμάτων μετά από δύο εβδομάδες.
• Χρήση μπότας για 10 εβδομάδες.
• Χρήση πατερίτσων και επιβάρυνση 50% του σωματικού βάρους μετά από τέσσερις εβδομάδες.

Σύμφωνα με τον Dr. O’Malley, η επιστροφή στο παιχνίδι για έναν επαγγελματία αθλητή κυμαίνεται συνήθως μεταξύ 9 και 12 μηνών, εξασφαλίζοντας ότι θα είναι σε θέση να αποδώσει στο ίδιο επίπεδο με πριν. Για τον μέσο άνθρωπο, ο χρόνος ανάρρωσης για την επιστροφή στις φυσιολογικές δραστηριότητες είναι περίπου 10-12 εβδομάδες, ενώ για πλήρη αποκατάσταση απαιτούνται περίπου 6 μήνες.

Ο Dr. O’Malley υπογραμμίζει τη ζωτική σημασία της φυσιοθεραπείας: «Εάν ένας παίκτης εργαστεί σκληρά στη φυσιοθεραπεία του μετά την επέμβαση, θα επιστρέψει στο ίδιο επίπεδο απόδοσης με όταν τραυματίστηκε. Ο Jayson υπήρξε υποδειγματικός ασθενής. Κανείς δεν τον ξεπέρασε όσον αφορά την αποκατάστασή του».

Η Ψυχολογική Διάσταση του Τραυματισμού

Πέρα από τον σωματικό πόνο, ο τραυματισμός επέφερε και ψυχολογική δοκιμασία για τον Tatum. «Ήμουν δύσπιστος. Ήμουν λυπημένος. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήμουν έτοιμος για όσα επρόκειτο να συμβούν ή να απαιτηθούν για να επιστρέψω. Σκεφτόμουν, “Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω αυτό”», εξομολογήθηκε.

Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, ο Tatum βρήκε στήριξη στην οικογένειά του – τη μητέρα του και τα δύο του παιδιά, τον 7χρονο Deuce και τον 14 μηνών Dylan. Επιπλέον, η άμεση και εγκάρδια υποστήριξη από τους θαυμαστές του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτούργησε ως πηγή δύναμης:

«Με ρωτούσαν πώς είμαι, προσεύχονταν για μένα, μου ευχόταν ταχεία ανάρρωση. Πραγματικά είναι πολύ σημαντικό και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό», δήλωσε. «Προφανώς αγαπώ το παιχνίδι για τους συμπαίκτες μου, αλλά εξίσου σημαντικά και για τους φιλάθλους που εκτιμούν αυτό που προσφέρω στο παιχνίδι».

Μια Νέα Εκτίμηση για την Υγεία και το Μπάσκετ

Ο τραυματισμός άλλαξε την οπτική του Tatum για την υγεία και την αυτοφροντίδα. «Όταν πρωτομπήκα στο NBA, ήμουν 19. Δεν έδινα τόσο σημασία στο να τρώω σωστά ή να κοιμάμαι αρκετά, ή να κάνω βάρη ή στην αποκατάσταση, όσο τώρα», αναφέρει.

Καθώς μεγαλώνει και εξελίσσεται η καριέρα του, η συνειδητοποίηση της σημασίας της μακροζωίας στον αθλητισμό είναι πλέον κυρίαρχη. «Είμαι μόλις 27, οπότε είμαι ακόμα πολύ νέος, αλλά όσο περισσότερο μπάσκετ παίζω, τόσο περισσότερο εκτιμώ τον ύπνο και την καλύτερη διατροφή. Πρόκειται για την κατανόηση ότι η επένδυση που κάνεις στην υγεία σου και στο σώμα σου θα παρατείνει την καριέρα σου».

Με κάθε σεζόν, η εκτίμησή του για την ικανότητά του να παίζει αυξάνεται. Ο Jayson Tatum, μέσα από αυτή τη δοκιμασία, όχι μόνο ανακαλύπτει ξανά την αγάπη του για το μπάσκετ, αλλά γίνεται και πρεσβευτής για την υπεύθυνη διαχείριση του πόνου, εμπνέοντας αθλητές και κοινό να αναζητούν ασφαλείς και αποτελεσματικές λύσεις.

«Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που εξαπατούσε το παιχνίδι. Δεν έπαιρνα ποτέ συντομεύσεις. Πάντα προσπαθούσα να μεγιστοποιήσω την ικανότητα που μου έδωσε ο Θεός», δήλωσε. «Αγαπώ να παίζω, αγαπώ το παιχνίδι, και έτσι είχα πάντα ένα βαθύ επίπεδο εκτίμησης για το παιχνίδι του μπάσκετ, για το τι έχει κάνει για τη ζωή μου, τι έχει κάνει για την οικογένειά μου, και είναι τόσο υψηλό όσο ποτέ τώρα».