Ο Χρήστος Φωτίδης, ένας από τους πλέον καταξιωμένους και διακριτικούς ηθοποιούς της ελληνικής σκηνής, ανοίγει την ψυχή του σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές και μοιραζόμενος τις προσωπικές του σκέψεις για την απώλεια και την υπαρξιακή διάσταση του θανάτου.
Η Απώλεια της Μητέρας και η Δύναμη της Αποδοχής
Σε μια βαθιά συναισθηματική εξομολόγηση στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου, ο Χρήστος Φωτίδης μιλά με ειλικρίνεια για την απώλεια της μητέρας του, μια απώλεια που, όπως σημειώνει, δεν τον πονά πια. Η εξομολόγηση αυτή φωτίζει μια διαφορετική προσέγγιση στον θάνατο, μια προσέγγιση που πηγάζει από την αποδοχή της φυσικής ροής της ζωής και την κατανόηση της θέλησης του ίδιου του εκλιπόντος.
Η μητέρα του ηθοποιού αντιμετώπιζε μια μυοπάθεια, μια εκφυλιστική πάθηση που σταδιακά την οδήγησε σε σοβαρές αναπηρίες. Ο κ. Φωτίδης αφηγείται χαρακτηριστικά τη στιγμή που η μητέρα του, αντιλαμβανόμενη την επώδυνη και μη βιώσιμη κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει, του εξέφρασε την επιθυμία της να φύγει. Αυτή η στιγμή υπήρξε καθοριστική, καθώς δέκα ημέρες αργότερα, η μητέρα του απεβίωσε σε ηλικία 85 ετών, έχοντας προηγουμένως αποχαιρετήσει όλα τα αγαπημένα της πρόσωπα.
Η διήγηση του κ. Φωτίδη δεν επικεντρώνεται στο πένθος, αλλά στην πληρότητα της ζωής της μητέρας του. “Έφυγε ήρεμη και πλήρης”, τονίζει, υπογραμμίζοντας ότι πρόλαβε να δει τα παιδιά της παντρεμένα, ευτυχισμένα και να χαρεί τα εγγόνια της. Πρόκειται για μια μαρτυρία που αναδεικνύει την ανθεκτικότητα και την αξιοπρέπεια μιας γυναίκας που παρά τις προσωπικές απώλειες (ορφάνια από αδέλφια σε μικρή ηλικία) και τις δυσκολίες της ζωής (νεαρό διαζύγιο, ανατροφή παιδιών μόνη της), παρέμεινε δυνατή και δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ. Ειδική μνεία γίνεται στην βαθιά πίστη της μητέρας του, την οποία και μετέδωσε στα παιδιά της, αναφέροντας μάλιστα “αληθινά θαύματα” που βιώθηκαν στην οικογένεια.
Η Φιλοσοφία του Θανάτου: Μια Πύλη σε Άλλη Διάσταση
Ερωτώμενος αν τον φοβίζει ο θάνατος, ο Χρήστος Φωτίδης απαντά κατηγορηματικά: “Όχι, καθόλου.” Η απάντησή του αποκαλύπτει μια βαθιά πνευματική προσέγγιση και μια μεταφυσική θεώρηση του τέλους. Αντί για το φόβο του αφανισμού, ο ηθοποιός εκφράζει την πεποίθηση ότι ο θάνατος αποτελεί ένα πέρασμα, μια “πόρτα” που οδηγεί σε “άλλη διάσταση”.
Η συγκεκριμένη άποψη συνάδει με την παραδοσιακή δοξασία περί αθανασίας της ψυχής και φθοράς του σώματος, μια εννοιολογική διάκριση που αποτελεί θεμέλιο σε πολλές φιλοσοφικές και θρησκευτικές παραδόσεις. Ο κ. Φωτίδης συμπληρώνει αυτή την πεποίθηση με μια υπαρξιακή ανησυχία: “Με φοβίζει τι από αυτά που έχω κάνει θα βαρύνει περισσότερο. Τα καλά ή μήπως, εν αγνοία μου ή εν γνώσει μου, έχω κάνει κάτι άσχημο; Θα πάω εκεί που πρέπει;”.
Αυτή η εσωτερική αναζήτηση για την ηθική αποτίμηση των πράξεων και την τελική κρίση αποτελεί μια κοινή ανθρώπινη αγωνία. Ο ηθοποιός, όμως, βρίσκει παρηγοριά στην χριστιανική διδασκαλία περί μετάνοιας και συγχώρεσης, τονίζοντας το μήνυμα ότι ακόμη και την τελευταία στιγμή, η ειλικρινής μετάνοια μπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία.
Κλείνοντας, ο Χρήστος Φωτίδης δηλώνει με πεποίθηση: “Εγώ νιώθω ότι ενσυνείδητα δεν έχω αδικήσει κανέναν.” Μια δήλωση που αποτυπώνει την εντιμότητα και την ακεραιότητα που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα και την πορεία του στον καλλιτεχνικό χώρο, όπου όπως σημειώνει, προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει ό,τι μπορεί.
Η συνέντευξη αυτή όχι μόνο προσφέρει μια σπάνια ματιά στην προσωπική ζωή ενός αγαπημένου ηθοποιού αλλά και εγείρει έναν γόνιμο διάλογο για την ανθρώπινη προσέγγιση του θανάτου, της απώλειας και της πνευματικής αναζήτησης.
Πηγή εικόνας: NDP Photo