Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μιλά ανοιχτά για τη διαρκή του αγάπη για το θέατρο και την αναπόφευκτη αναμέτρηση με τις προκλήσεις της ηλικίας στον καλλιτεχνικό χώρο, αναδεικνύοντας μια βαθιά κατανόηση της επαγγελματικής και προσωπικής του διαδρομής.
Η διαχρονική δέσμευση στο σανίδι και η “τέχνη” της μακροζωίας
Καθώς διανύει μια εντατική καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την ελληνική επικράτεια, ο καταξιωμένος ηθοποιός Βλαδίμηρος Κυριακίδης παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό «ΟΚ!» – μια συζήτηση που αποκάλυψε τις ειλικρινείς του σκέψεις σχετικά με την επιθυμία του να παραμείνει ενεργός στο θεατρικό «πεδίο» μέχρι τα βαθιά του γηρατειά. Δεν πρόκειται απλώς για μια φιλοδοξία, αλλά για μια φιλοσοφία ζωής και τέχνης: Ο Κυριακίδης υπογραμμίζει πως ακόμη κι αν οι ρόλοι στο μέλλον καταστούν μικρότεροι σε έκταση ή ένταση, ο πρωταρχικός στόχος παραμένει να «πατάει το πόδι του στη σκηνή». Αυτό, κατά τον ίδιο, αποτελεί την ουσία της καλλιτεχνικής του ύπαρξης και τον τρόπο με τον οποίο εξακολουθεί να εκφράζεται δυναμικά μέσω της τέχνης της υποκριτικής. Η παραμονή στη σκηνή δεν είναι απλώς θέμα φήμης ή πρωταγωνισμού, αλλά μια βαθιά, εσωτερική ανάγκη για επικοινωνία και δημιουργία.
Η πρόκληση της εργασιακής ανανέωσης και η διαχείριση του χρόνου στην τέχνη
Ο ηθοποιός αναγνωρίζει με ρεαλισμό την αναπόφευκτη ροή του χρόνου και τις επιπτώσεις της στην καλλιτεχνική του πορεία. Δηλώνει ότι, όπως είναι φυσικό, οι νεότεροι ηθοποιοί θα αναλάβουν σταδιακά τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ ο ίδιος πιθανώς θα επικεντρωθεί σε δευτερεύουσες, αλλά εξίσου ουσιαστικές, ερμηνείες. Ωστόσο, η παραδοχή αυτή δεν συνεπάγεται καμία απώλεια της «ενεργειακής του πηγής». Αντιθέτως, τονίζει πως η έμπνευση, αυτή η ζωογόνος δύναμη της δημιουργικότητας, παραμένει ανέπαφη και κεντρική για τη μελλοντική του πορεία. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης αναλύει τη σημασία της «εσωτερικής θωράκισης», ενός μηχανισμού ψυχικής και πνευματικής ανθεκτικότητας, που του επιτρέπει να αντιμετωπίσει μεθοδικά τις προκλήσεις της φθοράς του χρόνου στον απαιτητικό χώρο του θεάτρου και γενικότερα της τέχνης. Η ωρίμανση για έναν ηθοποιό δεν φέρνει μόνο εμπειρία, αλλά και την ανάγκη για επανεφεύρεση του εαυτού και προσαρμογής στα νέα δεδομένα της αγοράς και των απαιτήσεων του ρόλου.
Η σκιά του ναρκισσισμού και η υγιής σχέση με την αναγνώριση
Αναφορικά με το ευαίσθητο ζήτημα του ναρκισσισμού στον καλλιτεχνικό τομέα, ο Κυριακίδης προσθέτει μια πολύτιμη διάσταση: αναγνωρίζει ότι το φαινόμενο αυτό είναι σχεδόν αναπόφευκτο, δεδομένης της φύσης του επαγγέλματος. Η συνεχής «προσοχή» και το «φως της δημοσιότητας», που φυσικά ενισχύουν την αυτοπεποίθηση, μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε μια διογκωμένη αίσθηση του εγώ. Ωστόσο, ο πραγματικός αγώνας, όπως επισημαίνει, έγκειται στο να μην μεταφερθεί αυτή η ανάγκη «επιβεβαίωσης» από τη σκηνή στον ιδιωτικό χώρο και την προσωπική ζωή του καλλιτέχνη. Η υγιής στάση απέναντι στην αναγνώριση, δηλαδή η ικανότητα να διαχωρίζει κανείς την καλλιτεχνική περσόνα από τον πραγματικό του εαυτό, είναι κάτι που κατακτάται με εμπειρία και αυτογνωσία. Αυτό που έχει ουσιαστική αξία, κατά τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, είναι η ικανότητα να αποδέχεται κανείς ότι τα «φώτα μπορούν και σβήνουν» – μια στάση που διασφαλίζει την ψυχική ισορροπία και την αυθεντικότητα του καλλιτέχνη και ως ανθρώπου.
Πηγή εικόνας: NDP Photo