Η υπόθεση του Πέτρου Φιλιππίδη εκπροσωπεί ένα κομβικού σημείου παράδειγμα στη σύγχρονη ελληνική δικαστική ιστορία, όπου η δημόσια σφαίρα, τα μέσα ενημέρωσης και η δικαιοσύνη συναντώνται σε μια πολυπλοκότητα που εγείρει ερωτήματα για το τεκμήριο αθωότητας και τη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης.

Καταδίκη του Πέτρου Φιλιππίδη και οι Νομικές Προεκτάσεις

Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο εξέδωσε μια απόφαση που αναμένεται να προκαλέσει ευρύτερες συζητήσεις στον νομικό κόσμο και την κοινωνία. Ο καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης, Πέτρος Φιλιππίδης, κρίθηκε ένοχος για δύο περιπτώσεις απόπειρας βιασμού και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τριών ετών με αναστολή. Η συγκεκριμένη ετυμηγορία αποτελεί συνέχεια μιας μακράς και έντονα προβεβλημένης δικαστικής διαμάχης, η οποία ξεκίνησε εν μέσω του κινήματος #MeToo στην Ελλάδα, αναδεικνύοντας ζητήματα σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Η Αντίδραση της Υπεράσπισης: Δικηγόρος Μιχάλης Δημητρακόπουλος «Δεν Τελειώσαμε!»

Ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος, συνήγορος υπεράσπισης του Πέτρου Φιλιππίδη, προέβη σε άμεσες και καυστικές δηλώσεις μετά την ανακοίνωση της απόφασης, προαναγγέλλοντας προσφυγή στον Άρειο Πάγο. Ο κ. Δημητρακόπουλος, με την πολυετή εμπειρία του στην ποινική δικαιοσύνη, τόνισε με έμφαση την πεποίθησή του περί εσφαλμένης απόφασης, επικεντρώνοντας την κριτική του σε καίρια σημεία:

* **Διαστρέβλωση του Τεκμηρίου Αθωότητας:** Ο δικηγόρος έκανε λόγο για μια πρωτοφανή διαστρέβλωση του *τεκμηρίου αθωότητας* κατά τη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών, αποδίδοντάς την στην “τυραννία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του διαδικτύου”. Υποστήριξε ότι η κοινή γνώμη, επηρεασμένη από τα ΜΜΕ, λειτούργησε ως “λαϊκό δικαστήριο”, προδικάζοντας την υπόθεση. Αυτή η θέση εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την επιρροή της δημοσιότητας στη δικαστική διαδικασία, ειδικά σε υποθέσεις υψηλού προφίλ.
* **Έλλειψη Αντικειμενικών Αποδείξεων:** Ένα από τα βασικά επιχειρήματα της υπεράσπισης ήταν η παντελής απουσία αντικειμενικών αποδεικτικών στοιχείων που να τεκμηριώνουν τις κατηγορίες. Ο κ. Δημητρακόπουλος αναφέρθηκε ρητά στην έλλειψη:
* **Ιατροδικαστικών εκθέσεων:** Που θα μπορούσαν να αποδείξουν τυχόν σωματικές βλάβες.
* **Εξετάσεων DNA:** Για την ταυτοποίηση γενετικού υλικού.
* **Τοξικολογικών εξετάσεων:** Σε περίπτωση ισχυρισμών περί χορήγησης ουσιών.
* **Άρσης τηλεφωνικού απορρήτου:** Για την επιβεβαίωση ή διάψευση επικοινωνιών.
Ο δικηγόρος υπογράμμισε ότι η καταδίκη βασίστηκε αποκλειστικά σε μαρτυρικές καταθέσεις, χαρακτηρίζοντάς την “τυφλή δικαιοσύνη” όταν απουσιάζουν τα επιβεβαιωτικά στοιχεία.
* **Αντιφάσεις στις Μαρτυρίες:** Ο κ. Δημητρακόπουλος επεσήμανε τις σημαντικές αντιφάσεις στις καταθέσεις των καταγγελλόντων, οι οποίες, παρά τις επισημάνσεις ακόμη και από τον εισαγγελέα της έδρας, δεν οδήγησαν στην αθώωση του εντολέα του. Αυτό το σημείο εγείρει προβληματισμούς σχετικά με την αξιοπιστία των μαρτυρικών καταθέσεων και το βάθος της δικαστικής αξιολόγησής τους.
* **Η Ποινή ως Ένδειξη Αμφιβολίας:** Το γεγονός ότι επιβλήθηκε ποινή τριών ετών με αναστολή, αντί για μεγαλύτερη και εκτελεστή ποινή, ερμηνεύτηκε από τον κ. Δημητρακόπουλο ως σαφής ένδειξη “δισταγμού και αμφιβολιών” από την πλευρά του δικαστηρίου σχετικά με την πλήρη ενοχή του κατηγορουμένου. Το επιχείρημα αυτό υποδηλώνει ότι, ακόμη και εντός του δικαστικού σώματος, υπήρχαν αμφιβολίες που αντικατοπτρίστηκαν στην ηπιότερη ποινή.

Δικαιοσύνη και Δημόσια Γνώμη: Μια Δυσεπίλυτη Εξίσωση

Η υπόθεση Φιλιππίδη αναδεικνύει την αυξανόμενη πρόκληση της σύγκλισης μεταξύ της νομικής διαδικασίας και της δημόσιας γνώμης στην εποχή της ανεξέλεγκτης πληροφορίας. Ζητήματα όπως το *τεκμήριο αθωότητας*, η *αντικειμενικότητα της δικαιοσύνης* και η *επιρροή των μέσων ενημέρωσης* βρίσκονται στο επίκεντρο αυτού του διαλόγου. Η προσφυγή στον Άρειο Πάγο, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, αναμένεται να αποτελέσει την τελευταία πράξη μιας δικαστικής ιστορίας που έχει ήδη αφήσει το στίγμα της.

Η εξέλιξη της υπόθεσης του Πέτρου Φιλιππίδη παραμένει ένα θέμα που απασχολεί την κοινή γνώμη, προκαλώντας συζητήσεις για την ισορροπία μεταξύ της προστασίας των θυμάτων και των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, ειδικά σε υποθέσεις όπου η δημοσιότητα είναι συντριπτική. Η τελική κρίση του Αρείου Πάγου θα είναι καθοριστική όχι μόνο για τον κατηγορούμενο αλλά και για την εδραίωση νομικών προηγούμενων στην ελληνική έννομη τάξη.