Ο Γιάννης Πάριος, ο αειθαλής ερμηνευτής της αγάπης, ξετυλίγει το νήμα της ζωής του σε μια συνέντευξη-ποταμό, προσφέροντας πολύτιμα μαθήματα για τις αληθινές αξίες που διαμορφώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η Φιλοσοφία του Γιάννη Πάριου για τον Έρωτα και την Ατομική Ευθύνη

Ο Γιάννης Πάριος, ο «τροβαδούρος του έρωτα» της ελληνικής μουσικής σκηνής, σε μια σπάνια εξομολόγηση, αναλύει τη δική του οπτική για τις έννοιες του έρωτα και της αγάπης. «Ούτε έχω μετρήσει ούτε έχω σκεφτεί ποτέ αν αγάπησα πολύ ή αν ερωτεύθηκα βαθιά», αναφέρει χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας την υποκειμενικότητα αυτών των συναισθημάτων. Για τον καλλιτέχνη, ο έρωτας είναι μια «προσωρινή» κατάσταση, ένας «δρόμος που ανοίγει προς την αγάπη», ενώ η αγάπη είναι εκείνη που «μένει για πάντα».

Η τοποθέτησή του αυτή αποτελεί μια βαθιά ψυχολογική προσέγγιση, που διαχωρίζει την παροδική ένταση του έρωτα από τη διαχρονική δέσμευση της αγάπης. Επιπλέον, ο Πάριος αναδεικνύει τη σημασία της συγχώρεσης, την οποία χαρακτηρίζει ως «το πιο σημαντικό αίσθημα, που προέρχεται από έμπνευση και όχι από μάθηση». Αυτή η δήλωση υποδηλώνει μια εσωτερική διεργασία, μια αρχή που δίνει προτεραιότητα στην προσωπική ευθύνη και την απελευθέρωση από τα αρνητικά συναισθήματα μνησικακίας.

Η Οικογένεια ως Ακρογωνιαίος Λίθος: Οι Αξίες της Θυσίας και της Ταπεινότητας

Η οικογένεια, όπως φανερώνεται από τις δηλώσεις του, αποτελεί τον πυρήνα της ύπαρξής του. «Δεν έχω ποτέ παράπονο από τα παιδιά μου ή την οικογένειά μου», δηλώνει με ειλικρίνεια, φανερώνοντας μια στάση αποδοχής και ανεπιφύλακτης αγάπης. Η ταπεινότητα και η υπομονή αναδεικνύονται σε βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, καθώς επιλέγει να «κρατήσει μέσα μου» τυχόν αρνητικά συναισθήματα, προστατεύοντας έτσι την αρμονία των οικογενειακών του σχέσεων.

Η αγάπη του για τα παιδιά του είναι ανεπιφύλακτη και φτάνει στα όρια της αυτοθυσίας: «Θυσιάζομαι για τα παιδιά μου πιο πολύ από τον εαυτό μου – για εκείνους θα έδινα τα πάντα, ακόμα και τη ζωή μου». Αυτή η έκφραση δεν είναι απλά μια πατρική δήλωση, αλλά μια φιλοσοφία ζωής που θέτει την ευημερία των απογόνων πάνω από την προσωπική του. Η ανατροφή του σε μια «υγιή οικογένεια», παρά την απώλεια του πατέρα του σε νεαρή ηλικία, με τη στήριξη της μητέρας του, έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα του και τις αξίες που πρεσβεύει.

Διαζύγιο, Γάμος και η Αξία των Παιδιών: Μια Προσωπική Αναδρομή

Ο Γιάννης Πάριος προσεγγίζει το ευαίσθητο θέμα των γάμων και των διαζυγίων του με εκπληκτική αυτοκριτική και ωριμότητα. Εκφράζει την πεποίθηση ότι στα δύο του διαζύγια «εγώ έκανα τα περισσότερα λάθη», υπογραμμίζοντας την κοινή ευθύνη σε μια σχέση. Η αναγωγή της ευθύνης σε προσωπικό επίπεδο, ακόμη κι αν η ρήση «τα λάθη είναι κοινά» είναι διάχυτη, ενισχύει την εικόνα ενός ανθρώπου που έχει επεξεργαστεί τις εμπειρίες του.

Ωστόσο, παρά τις προσωπικές αυτές δυσκολίες, το «πολυτιμότερο δώρο» που αποκόμισε είναι τα παιδιά του. Η βαθιά επιθυμία του να είχε μια κόρη, παρόλο που δεν πραγματοποιήθηκε, υπογραμμίζει την αγάπη και την τρυφερότητα που νιώθει για την πατρότητα. Η φράση «θα ήμουν ο πιο ερωτευμένος πατέρας και ίσως θα τη βασάνιζα με την αγάπη μου» είναι μια παράδοξη αλλά ειλικρινής έκφραση της ανιδιοτελούς πατρικής αγάπης.

Η Καλλιτεχνική Κληρονομιά και η Συνέχεια στην Επόμενη Γενιά

Η συνέντευξη καθίσταται ιδιαίτερα σημαντική καθώς φωτίζει και την καλλιτεχνική του κληρονομιά. Ο γιος του, Χάρης Βαρθακούρης, ακολουθεί τα χνάρια του στον χώρο της μουσικής, ως συνθέτης και τραγουδιστής. Ο Γιάννης Πάριος τον περιγράφει ως «ευαίσθητο και καλό οικογενειάρχη», χαρακτηριστικά που αναδεικνύουν όχι μόνο το ταλέντο, αλλά και τον χαρακτήρα του. Η πεποίθηση πως «η ξεχωριστή του προσωπικότητα θα αναδειχθεί σε οποιοδήποτε περιβάλλον» φανερώνει την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη που παρέχει στον γιο του.

Η συνέντευξη αυτή, που δόθηκε στην Φαίη Σκορδά για την εκπομπή *Bοunοrnο*, αποτελεί ένα σημαντικό ντοκουμέντο για την προσωπικότητα του Γιάννη Πάριου. Πέρα από τον αναγνωρισμένο καλλιτέχνη, αποκαλύπτεται ένας άνθρωπος βαθιά σκεπτόμενος, με αξίες βασισμένες στην αγάπη, την οικογένεια, την αυτοκριτική και την αφοσίωση, θέτοντας ένα παράδειγμα για το ελληνικό κοινό.