Μια σπάνια και βαθιά συγκινητική εξομολόγηση από τον Ζαφείρη Μελά, αποκαλύπτει όχι μόνο το μέγεθος της φιλίας του με τον αείμνηστο Βασίλη Καρρά, αλλά και την πικρία του για τη μη πρόσκλησή του στη συναυλία μνήμης που διοργανώθηκε προς τιμήν του.

Η απρόσμενη παράλειψη και το παράπονο του Ζαφείρη Μελά για τη συναυλία-αφιέρωμα στον Βασίλη Καρρά

Ο καταξιωμένος λαϊκός τραγουδιστής, Ζαφείρης Μελάς, σε μια φορτισμένη συνέντευξη στην εκπομπή «Πρωινό», εξέφρασε την έντονη απογοήτευσή του για την απουσία του από τη μεγάλη συναυλία που διοργανώθηκε ως φόρος τιμής στον τεράστιο Βασίλη Καρρά. Η δήλωσή του, που απηχεί τη βαθιά συναισθηματική σύνδεση και τον σεβασμό που έτρεφε για τον εκλιπόντα συνάδελφο και φίλο του, ήταν χαρακτηριστική:

• «Με στεναχώρησε πολύ που δεν με κάλεσαν στη συναυλία για τον Βασίλη Καρρά. Στεναχωρήθηκα που δεν με τίμησαν και με υποτίμησαν».
• Μάλιστα, πρόσθεσε με νόημα: «Δεν θα δεχόταν ο Βασίλης να τραγουδήσουν όλοι αυτοί οι νέοι τραγουδιστές», υπονοώντας πιθανόν την επιθυμία του Καρρά για τη συμμετοχή καλλιτεχνών που τον συνέδεσαν με την πορεία του και όχι απαραίτητα νέων ονομάτων.

Ο Μελάς δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην προσωπικότητα του Βασίλη Καρρά, περιγράφοντάς τον ως «αρσενικό» και έναν καλοσυνάτο φίλο, αναδεικνύοντας τη μακροχρόνια φιλία τους που εκτεινόταν για πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Η σχέση τους, όπως την περιέγραψε, ήταν βαθιά και ουσιαστική, ξεπερνώντας τα όρια της απλής συνεργασίας στον χώρο της μουσικής.

Διαχρονικότητα και φθορά στο μουσικό στερέωμα: Η οπτική του Ζαφείρη Μελά

Πέρα από την προσωπική του πικρία για το αφιέρωμα στον Βασίλη Καρρά, ο Ζαφείρης Μελάς προχώρησε σε ευρύτερους προβληματισμούς σχετικά με τη μουσική βιομηχανία, τη διαχρονικότητα των ερμηνευτών και τη διαχείριση της καλλιτεχνικής πορείας στην τρίτη ηλικία. Ενδεικτική ήταν η αναφορά του στην κορυφαία ερμηνεύτρια, Μαρινέλλα.

Ο Μελάς αποκάλυψε ότι στο παρελθόν είχε εκφράσει ανοιχτά τη λύπη του βλέποντας τη Μαρινέλλα να εμφανίζεται σε νυχτερινά κέντρα, θεωρώντας ότι μια καλλιτέχνης του δικού της βεληνεκούς δεν θα έπρεπε να φτάνει σε τέτοια σημεία. Οι δηλώσεις του ήταν κατηγορηματικές:

• «Έχει ανάγκη από λεφτά; Δεν νομίζω», αμφισβητώντας το οικονομικό κίνητρο.
• Και συνέχισε με μια σκληρή αλλά ρεαλιστική παρατήρηση: «Μετά τα 80-85 χρόνια δεν είναι σωστό να τραγουδάς και να λένε “ο καημένος”».

Αυτή η τοποθέτηση υπογραμμίζει έναν ευαίσθητο προβληματισμό για τους καλλιτέχνες της παλαιότερης γενιάς και την πίεση να διατηρήσουν την ενεργή τους παρουσία, ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Ο Μελάς αναγνωρίζει τη σκληρή πραγματικότητα του επαγγέλματος, όπου η φθορά του χρόνου και η αλλαγή των τάσεων μπορεί να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι ο καλλιτέχνης “ξεπερνιέται”, καθιστώντας δύσκολη την αποδοχή της αποχώρησης από τα φώτα της δημοσιότητας. Οι απόψεις του αντικατοπτρίζουν μια βαθύτερη συζήτηση για την αξιοπρέπεια στην τέχνη και τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία και η ίδια η βιομηχανία αντιμετωπίζουν τους “μεγάλους” της σκηνής.