Ένας ειλικρινής και συγκινητικός απολογισμός από τον Κώστα Φραγκολιά για τον τρόπο που η απώλεια του πατέρα του άλλαξε τη ζωή και τα όνειρά του.
Η πορεία από τον αθλητισμό στο μόντελινγκ
Ο Κώστας Φραγκολιάς, γνωστός ηθοποιός και μοντέλο, αποκαλύπτει σε συνέντευξή του στη εφημερίδα OnTime Σαββατοκύριακο πώς η απρόσμενη απώλεια του πατέρα του στα 13 χρόνια του, ανέκοψε τα σχέδιά του να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
«Δεν εκπλήρωσα το όνειρο να γίνω αθλητής, γιατί ο θάνατος του πατέρα μου σταμάτησε αυτή την πορεία», εξηγεί και προσθέτει πως μέσα από το μόντελινγκ μπόρεσε να ταξιδέψει, πραγματοποιώντας το δεύτερο μεγάλο του όνειρο. Έχει επισκεφθεί σημαντικές χώρες, όπως χώρες της Ευρώπης, την Αμερική και την Ιαπωνία.
Η πρόκληση της οικογενειακής ευθύνης στην εφηβεία
Ο ίδιος εξηγεί πως η αλλαγή αυτή δεν προήλθε από τη στεναχώρια, αλλά από την ανάγκη της μητέρας του να τον μεταφέρει σε απομακρυσμένες προπονήσεις, κάτι που έγινε δύσκολο λόγω της οικονομικής και προσωπικής κατάστασης της οικογένειας.
«Πριν πεθάνει ο πατέρας μου, οι προπονήσεις γίνονταν στη γειτονιά μου και τις διαχειριζόμουν μόνος μου. Όταν όμως πήγα σε μεγαλύτερη ομάδα – που βρισκόταν μακριά – η μητέρα μου έπρεπε να εργάζεται σκληρά για να μεγαλώσει εμένα και την μικρότερη αδελφή μου, χωρίς να μπορούμε να αφιερώσουμε χρόνο στα αθλητικά μου όνειρα», σημειώνει.
Η συναισθηματική επίδραση της απώλειας
Από τη συνέντευξη δεν λείπουν και οι βαθύτερες σκέψεις του για την απουσία του πατέρα του: «Η απώλεια δεν μου προκάλεσε θυμό ή πληγή, αλλά μια απορία και ένα κενό. Αναρωτιόμουν πώς θα εξελισσόταν η ζωή μου αν είχε παραμείνει κοντά μου», αναφέρει με ειλικρίνεια.
Σεβασμός και υπευθυνότητα απέναντι στη μάνα του
Το συναίσθημα που τον καθόρισε ήταν η ευθύνη προς τη μητέρα του: «Δεν ήθελα να την επιβαρύνω με προβλήματα, προσπάθησα να είμαι το καλό παιδί και να τη σέβομαι πάντα. Φυσικά, είχαμε και τις διαφωνίες μας, όπως όταν πήρα μοτοσικλέτα στα 17 μου, αλλά πάντα αναγνώριζα τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε», λέει.
Η ιστορία του Κώστα Φραγκολιά είναι μια ζωντανή απόδειξη του πώς οι προσωπικές τραγωδίες μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ζωής, αλλά παράλληλα πώς η φιλοδοξία και η αφοσίωση στην οικογένεια παραμένουν βασικοί πυλώνες για την εξέλιξη και την επιτυχία.