Σε μια συμβολική κίνηση αλληλεγγύης προς τον δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης, η Χάρις Αλεξίου, μια από τις σπουδαιότερες φωνές της Ελλάδας, συμμετείχε σε αντιπολεμική συναυλία, επιλέγοντας να εκφράσει τη συμπαράστασή της με έναν αντισυμβατικό και βαθιά συγκινητικό τρόπο.
Η Τέχνη Ως Μέσο Αντίστασης: Η Χάρις Αλεξίου στην Αντιπολεμική Συναυλία της Τεχνόπολης
Το βράδυ της Τετάρτης, 19 Ιουνίου 2024, η Χάρις Αλεξίου, η εμβληματική ερμηνεύτρια που έχει σφραγίσει την ελληνική μουσική σκηνή με την παρουσία της, βρέθηκε στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων. Εκεί, εν μέσω μιας πληθώρας καταξιωμένων καλλιτεχνών, έλαβε χώρα μια αντιπολεμική συναυλία, συνδιοργανωμένη από το Πανελλήνιο Σωματείο Ελλήνων Τραγουδιστών και τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο. Ο στόχος ήταν σαφής: η καλλιτεχνική κοινότητα να υψώσει τη φωνή της ενάντια στην κλιμακούμενη βία και την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει τον λαό της Παλαιστίνης, και ειδικότερα τους κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας.
Αντί για Νότες, Λόγια: Η Συγκλονιστική Απαγγελία Ποιήματος
Σε μια κίνηση που αιφνιδίασε και συγκίνησε το κοινό, η Χάρις Αλεξίου, γνωστή για τις ερμηνείες-σταθμούς της, επέλεξε να μην τραγουδήσει. Αντ’ αυτού, προσέγγισε τη σκηνή και με εμφανή συγκίνηση απήγγειλε ένα ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή Ζαχαρία Μοχάμεντ. Η επιλογή αυτή υπογράμμισε την πεποίθησή της πως η τέχνη, σε όλες της τις μορφές, αποτελεί ισχυρό όχημα για την έκφραση της αλήθειας και του ανθρώπινου πόνου.
Πριν την απαγγελία, η ίδια η Αλεξίου μοιράστηκε με το κοινό τη φιλοσοφία πίσω από την απόφασή της:
«Λένε πως οι καλλιτέχνες έχουν πολύ δυνατή φωνή και έτσι μπορούν να περάσουν τα μηνύματα. Όχι. Οι καλλιτέχνες παίρνουν τη δική σας φωνή και την κάνουν δυνατή. Μιας και δεν τραγουδάω, θα σας τραγουδήσω αλλιώς. Θα σας διαβάσω ένα ποίημα.»
Τα λόγια της αναδεικνύουν τον ρόλο του καλλιτέχνη ως καταλύτη, ως εκείνου που δανείζει τη σκηνή και το βήμα του στις ανησυχίες και τις φωνές της κοινωνίας. Το ποίημα του Μοχάμεντ, με τη βαθιά συμβολική του σημασία, αποτέλεσε έναν ύμνο στον πόνο, αλλά και στην αναγκαιότητα της αλήθειας:
«Δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσουν τα δάκρυα, ξεχύνονται ολοένα σαν πλημμύρα να διαλύσουν την ψεύτικη τελετή της ειρήνης. Και γι αυτό, γι αυτή την πικρή εμμονή των δακρύων, ας θεωρήσουμε το μάτι ως το μόνο αληθινό, άγιο επί γης. Δεν είναι δουλειά της ποίησης να σκουπίζει τα δάκρυα. Η ποίηση οφείλει να σκάβει μια τάφρο από όπου θα μπορούν να ξεχειλίζουν και να πνίγουν το σύμπαν.»
Αυτοί οι στίχοι, που αποτυπώνουν την ανείπωτη θλίψη και την απογοήτευση από τις μάταιες προσπάθειες για ειρήνη, αντήχησαν στα αυτιά του κοινού ως μια ωμή διαπίστωση της σκληρής πραγματικότητας.
Η Πανελλήνια Καλλιτεχνική Κοινότητα Υπέρ της Ειρήνης
Η συναυλία στην Τεχνόπολη δεν ήταν απλώς μια μουσική εκδήλωση. Ήταν μια μαζική έκφραση αλληλεγγύης και ανθρωπιστικής ευαισθησίας. Πλήθος κορυφαίων Ελλήνων καλλιτεχνών ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, ενισχύοντας το μήνυμα κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περιοχή, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς πολιορκίας και συγκρούσεων. Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν:
Κάθε καλλιτέχνης, με το δικό του ξεχωριστό τρόπο, συνέβαλε στη δημιουργία ενός κλίματος συλλογικής συμπαράστασης, υπενθυμίζοντας πως η τέχνη μπορεί και πρέπει να λειτουργεί ως φάρος ελπίδας και συνείδησης σε περιόδους κρίσης. Η συναυλία αυτή αποτελεί έναν φάρο της δύναμης της καλλιτεχνικής φωνής στην ανάδειξη κρίσιμων κοινωνικών και πολιτικών μηνυμάτων, ξεπερνώντας τα όρια της ψυχαγωγίας και εισχωρώντας στον πυρήνα της ανθρωπιστικής δράσης.