Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη που ανατρέπει καθιερωμένες αντιλήψεις, ο διακεκριμένος ηθοποιός Γιώργος Κιμούλης φωτίζει τις ψυχολογικές διαστάσεις της υποκριτικής τέχνης, τονίζοντας τη λεπτή ισορροπία μεταξύ ναρκισσισμού και έπαρσης για την αυθεντική καλλιτεχνική δημιουργία.
Η Ψυχολογία της Υποκριτικής: Έπαρση vs. Ναρκισσισμός
Ο Γιώργος Κιμούλης, με την πολυετή εμπειρία του στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου, προσφέρει μια διεισδυτική ανάλυση της ψυχοσύνθεσης του ηθοποιού μέσα από τις σελίδες της πρόσφατης συνέντευξής του στο περιοδικό OK!. Η κεντρική του θέση είναι ότι η τέχνη της υποκριτικής δεν απαιτεί την έπαρση, αλλά αντίθετα, ευδοκιμεί μέσω ενός εποικοδομητικού ναρκισσισμού.
Σύμφωνα με τον Κιμούλη, η έπαρση, που ορίζεται ως η επιθυμία για υπεροχή έναντι των άλλων, αποτελεί τροχοπέδη στην καλλιτεχνική συνεργασία. «Το θέατρο δεν είναι αθλητισμός, όπου το άτομο αγωνίζεται να αποδείξει ποιος είναι καλύτερος», επισημαίνει χαρακτηριστικά. Η έπαρση μπορεί να διαταράξει σοβαρά τη δυναμική μιας θεατρικής παραγωγής, δημιουργώντας έναν ανταγωνισμό που υπονομεύει τη συλλογική και δημιουργική διαδικασία της ενσάρκωσης ενός ρόλου.
Ο Ναρκισσισμός ως Εργαλείο Αυθεντικότητας στην Υποκριτική
Αντιθέτως, ο Γιώργος Κιμούλης υποστηρίζει ότι ο ναρκισσισμός, στην υγιή του μορφή, λειτουργεί ως ένα απαραίτητο εργαλείο για τον ηθοποιό. Εξηγεί πως ο ναρκισσισμός, σε αυτό το πλαίσιο, αφορά μια βαθιά εσωτερική σύνδεση με τον εαυτό, μια αφοσίωση στην αυτοπαρατήρηση και την αυτογνωσία. Αυτή η ενδοσκόπηση ενισχύει τον καλλιτέχνη, επιτρέποντάς του να ταυτιστεί πλήρως με το έργο του και να αντλήσει από τα προσωπικά του βιώματα και συναισθήματα. Το αποτέλεσμα είναι μια αυθεντικότητα και ένταση στην υποκριτική ερμηνεία που είναι απολύτως κρίσιμη για την τέχνη.
Διαχείριση Εγωισμών και η Ρόλος του «Άρχοντα» της Παράστασης
Ένα από τα πιο κρίσιμα σημεία της συνέντευξης του Γιώργου Κιμούλη αφορά τη διαχείριση του εγωισμού στον καλλιτεχνικό χώρο. Όπως υπογραμμίζει, η ανεξέλεγκτη έπαρση εντός μιας παραγωγής μπορεί να οδηγήσει σε έντονες προσωπικές συγκρούσεις που παρεμποδίζουν τη συνεργασία. Σε αυτό το πλαίσιο, αναδεικνύει την καίρια σημασία του ρόλου του «άρχοντα» της δουλειάς –είτε πρόκειται για τον σκηνοθέτη είτε για τον θιασάρχη.
Αυτός ο «άρχοντας» οφείλει να έχει την ικανότητα και την εμπειρία να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις, βοηθώντας τους συντελεστές να διαχωρίσουν το ανώριμο εγώ, το οποίο οδηγεί στην απομόνωση και τον ανταγωνισμό, από το δημιουργικό εγώ, το οποίο συμβάλλει στη συνύπαρξη και την αποτελεσματική συνεργασία. Η ικανότητα αυτή είναι ζωτικής σημασίας για την αρμονική λειτουργία και την επιτυχία μιας θεατρικής παραγωγής.
Η Κοινωνική Διάσταση της Συνύπαρξης: Μία Ευρύτερη Θεώρηση
Πέρα από τις ειδικότερες πτυχές του θεάτρου, ο Γιώργος Κιμούλης επεκτείνει την προβληματική της συνύπαρξης σε μια ευρύτερη κοινωνική διάσταση. Καταρρίπτει το διαδεδομένο μύθο ότι η συνύπαρξη με τον άλλο απειλεί την ατομική αυτονομία. Αντιθέτως, υπενθυμίζει ότι κάθε άνθρωπος διαθέτει μια αυτόνομη και αυθύπαρκτη προσωπικότητα, η οποία δεν κινδυνεύει να «εξανεμιστεί» ή να χαθεί μέσα στις συνεργασίες και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η αληθινή αυτονομία βρίσκει την έκφρασή της και αναπτύσσεται μέσα από την αλληλεπίδραση και όχι μέσα από την απομόνωση.
Αυτή η βαθιά και σοφή προσέγγιση του Γιώργου Κιμούλη όχι μόνο φωτίζει κρίσιμες πτυχές της ψυχολογίας του ηθοποιού και της δυναμικής του θεατρικού χώρου, αλλά προσφέρει παράλληλα μια ευρύτερη οπτική για τη διαχείριση των σχέσεων και των εγωισμών, τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον προσωπικό βίο, ενισχύοντας την κατανόηση του κοινού για την πολυπλοκότητα της υποκριτικής τέχνης.
Πηγή εικόνας: Eurokinnisi