Η Στέλλα Παπαδημητρίου άνοιξε την καρδιά της και μοιράστηκε προσωπικές στιγμές, μιλώντας για την πολυαγαπημένη της μητέρα.
Στέλλα Παπαδημητρίου: Η απώλεια της μητέρας και το “παράπονο” που κουβαλάει
Η καταξιωμένη ηθοποιός, γνωστή και από το ρόλο της ως Θεοδώρα Καλατζή στην επιτυχημένη σειρά του ANT1, Grand Hotel, έδωσε μία συνέντευξη που συγκινεί.
Ερωτηθείσα για την πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα της, αυτή που την “γονάτισε”, αλλά παρόλα αυτά βρήκε τη δύναμη να παίξει, η Στέλλα Παπαδημητρίου αναφέρθηκε στην απώλεια της μητέρας της.
“Όταν «έφυγε» η μητέρα μου, παρόλο που ήταν 92 χρονών”, δήλωσε χαρακτηριστικά. Και εξήγησε τον λόγο για τον οποίο αυτή η απώλεια ήταν ιδιαίτερα επώδυνη: “Κι αυτό γιατί δεν μίλησα μαζί της πριν «φύγει».”
Περιέγραψε τις στιγμές εκείνες: “Θυμάμαι, τότε με είχε πάρει τηλέφωνο η κυρία που είχαμε στο σπίτι και μου είπε: «Η μαμά σου κάνει εμετούς». Επειδή ήμουν στο θέατρο στη Θεσσαλονίκη, έστειλα το γιατρό, της παρείχε την ιατρική περίθαλψη που χρειαζόταν, αλλά μέσα στην ταραχή μου να τα τακτοποιήσω όλα δεν ζήτησα να της μιλήσω εκείνη την ώρα.”
Η ηθοποιός συνέχισε, εκφράζοντας το μεγάλο της “παράπονο”: “Μάλιστα, εκείνο το βράδυ η γυναίκα που την πρόσεχε, αλλά και ο σύζυγος της, έμειναν δίπλα της κι εγώ θα πήγαινα στο χωριό πολύ νωρίς το πρωί. Αυτό που με διέλυσε ήταν που δεν της είπα έστω μια «καληνύχτα» καθώς, μέχρι να φτάσω, είχε «φύγει».”
Αναπόλησε τις συνήθειές τους: “Θυμάμαι, όταν έφευγα και κατέβαινα στη Θεσσαλονίκη, γιατί είχα θέατρο, της έλεγα: «Μαμά, καληνύχτα, σε αγαπάω, θα τα πούμε το πρωί. Σου απαγορεύω να αρρωστήσεις και να πεθάνεις. Θα περιμένεις να γυρίσω». Κι εκείνη γελούσε.”
Και μία φράση της μητέρας της που της έμεινε αξέχαστη: “Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα, αφού την αγκάλιασα και τη φίλησα και της το είπα αυτό, ήταν η πρώτη φορά που μου απάντησε: «Δεν είμαι από σίδερο».”
Το μεγάλο “αγκάθι” στην ψυχή της παραμένει: “Όταν λοιπόν μου τηλεφώνησε η γυναίκα και μου είπε ότι «έφυγε» η μητέρα μου, ένιωσα πολύ άσχημα γιατί δεν είχα ζητήσει έστω να της μιλήσω στο τηλέφωνο. Αυτό το έχω ακόμα, έπειτα από τόσα χρόνια, σαν παράπονο μέσα μου. Ότι δεν της μίλησα και «έφυγε» χωρίς να την ακούσω.”