Μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με τον Άρη Σερβετάλη αποκαλύπτει τις σκέψεις του για τον σύγχρονο κόσμο, την πνευματικότητα, και τον ρόλο της τεχνολογίας.
Ένας κόσμος ιδανικός μέσα από τα μάτια του Άρη Σερβετάλη
Με αφορμή την παράσταση «Η Καρδιά του Σκύλου», ο Άρης Σερβετάλης μοιράζεται το όραμά του για έναν κόσμο όπου:
«…το πρόσωπο του ανθρώπου θα είναι φωτεινό, τα μάτια του λαμπερά και ακτινοβόλα η καρδιά του καθαρή και ο νους του φωτισμένος. Σε έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος δεν θα κρύβεται, δεν θα δικαιολογείται, δεν θα εκμεταλλεύεται… δεν θα εξουσιάζει, δεν θα υποκρίνεται, δεν θα φοβάται…
…Σε έναν κόσμο όπου ο ισχυρός θα διακονεί τον αδύνατο και όλοι θα έχουν προσωπική σχέση με έναν Θεό που τους διακονεί όλους.»
Κοινωνικές Επιταγές: Δεσμά ή Ελευθερία;
Ο ηθοποιός αναρωτιέται για τον όρο “κοινωνική επιταγή”, τονίζοντας ότι συχνά κρυβόμαστε πίσω από αυτόν για να αποφύγουμε την προσωπική ευθύνη και την κριτική σκέψη. Μας ωθεί να αναρωτηθούμε: Μήπως η αλλαγή ξεκινά από τον μικρόκοσμό μας, από την κατανόηση και τη μετατόπιση του εαυτού μας;
Η Υλική Ευδαιμονία και η Αποσύνδεση από την Πνευματικότητα
Εστιάζοντας στην θεοποίηση της υλικότητας, ο Άρης Σερβετάλης εξηγεί πως η επιτυχία και η ικανοποίηση έχουν συνδεθεί με την κατανάλωση, παραμελώντας την ψυχή. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ο άνθρωπος θελημένα “σκότωσε” τον Θεό για να μην ελέγχεται. Όπως έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι, χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται.»
Η απουσία πνευματικότητας οδηγεί σε μια ζούγκλα υλικότητας, όπου ο άνθρωπος, στην προσπάθειά του να γίνει Θεός, υποτάσσει και εξουσιάζει, ξεχνώντας την πεπερασμένη φύση του.
Τεχνολογία: Ευλογία ή Κατάρα;
Σχετικά με την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, ο ηθοποιός τονίζει:
«Είναι ένα καταπληκτικό επίτευγμα η εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης που μπορεί να ευεργετήσει τον άνθρωπο με την ορθή χρήση αλλά και να τον καταδυναστεύσει με την λανθασμένη χρήση και την κατάχρηση… αν δεν το κατανοήσουμε βαθιά αυτό, τότε η δυστοπία θα μας επισκιάσει»
Επισημαίνει ότι η τεχνολογία πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το αντίστροφο, διαφορετικά κινδυνεύουμε να ζήσουμε σε μια δυστοπική κοινωνία.