Ένας διάλογος με τον Δημήτρη Πετρόπουλο για το θέατρο, την απώλεια και τη συμφιλίωση.

Η σχέση με τον θάνατο και την απώλεια

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος, σε μια ειλικρινή συνέντευξη, μιλά για την ιδιαίτερη σχέση του με τον θάνατο και πώς αυτή επηρεάζει την ερμηνεία του στο θεατρικό έργο “Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μάνας μου ηχούσε φάλτσα”. Αναφέρεται στην αποδοχή του θανάτου, μια έννοια που φαίνεται να τον συντροφεύει από παιδί, χωρίς φόβο ή μακάβριες σκέψεις. Μεγαλωμένος στην Ήπειρο, όπου το πένθος και η απώλεια είναι έννοιες οικείες, έχει αναπτύξει έναν ιδιότυπο δεσμό με τους νεκρούς του, σαν μια διαρκή, άυλη συνύπαρξη.

Η μεγαλύτερη απώλεια

Στην ερώτηση για τη μεγαλύτερη απώλεια που τον πόνεσε, ο Δημήτρης Πετρόπουλος δυσκολεύεται να ιεραρχήσει. Έχοντας χάσει τους γονείς του σε νεαρή ηλικία, κάθε απώλεια αφήνει το δικό της σημάδι. Ωστόσο, ο θάνατος της Ανέζας Παπαδοπούλου, με την οποία τον συνέδεε μια βαθιά υπαρξιακή σχέση, είναι μια απώλεια που εξακολουθεί να τον πονά.

Η σχέση με την Ανέζα Παπαδοπούλου

Η γνωριμία τους ξεκίνησε από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Η Ανέζα Παπαδοπούλου αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τον Δημήτρη Πετρόπουλο, μια κριτής με βαρύνουσα γνώμη. Η αποδοχή και η χαρά της όταν τον είδε στην παράσταση “Ολεάννα” σήμανε για εκείνον την επιβεβαίωση μιας ζωής αφιερωμένης στην τέχνη. Ήταν σαν να ξαναξεκινούσε κάτι, σαν να ολοκληρωνόταν ένας μεγάλος κύκλος. Η παρουσία της Ανέζας στην ορκωμοσία του στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης επισφράγισε τη σπουδαία φιλία τους.